Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

25.6.10

Perspectivas

Praia das Sinas

Escribo nunha servilleta unhas notas para este post nunha terraciña de Burela, á beira do mar. Hai uns vinte anos estiven tomando unha cervexa neste mesmo sitio e marchei cun sabor a recanto mariñeiro que hoxe non noto por ningún lado, a pesar de que seguen estando a ben poucos metros as casiñas baixas de colores.

Vén o verán e lémbrome agora da praia das Sinas, en Vilanova de Arousa, a onde ía con frecuencia hai moitos anos. Parecíame daquela un areal bastante longo, con sitio abondo para pasear, xogar e tomar o sol. Botei moito tempo sen ir por alí e cando volvín a finais do verán pasado pareceume unha praia de xoguete, como se alguén lle roubase uns cantos ferrados de area. A praia non cambiou, pero eu vina distinta. Tería eu, se cadra, a mirada perigosa.

A primeira vez que estiven en L.luarca marchei convencido de que era un sitio de interior, case de cunca mineira. O ALSA non se achegaba para nada á zona do porto e eu non vin traza ningunha de que a menos de 100 metros da estación houbese mar. Non daba creto cando un día me falaron de que a súa praia era moi concorrida no verán.

Mudam os tempos, mudam as vontades. O tempo cambia a perspectiva das cousas. Fai que se miren doutro xeito ou que se evidencie o descoñecido. Tamén os proxectos e as ilusións teñen data de caducidade, coma os iogures.

Hai xa ben meses o corpo pediume abrir este blog e fuzar nel con regularidade. Desde hai algún tempo escribo máis por rutina ca por devoción. E a rutina é mala compañeira. Cómpre saber irse.

Teño a sensación de que o tema da lingua, que enchía boa parte do contido do blog, non dá máis de si de xeito individual. Sería darlle voltas e voltas ó mesmo. Estamos inmersos –máis ben submersos- nunha brutal etapa de dominación exercida a través da violencia simbólica, en termos de Bourdieu, contra a que parece que pouco valen as razóns por moitas veces que se repitan. Será o tempo quen poña a cada un no seu sitio.

Non quero abrir o toupo a outros temas que me (pre)ocupan porque non había ser moito o que eu puidese dicir. Columnistas e opinadores hai abondo e moi bos, e eu, con criterio, de pouco máis podo opinar ca do xeito de facer tortilla de patacas ou do cultivo das leitugas en macetas.

E tampouco quero empezar a contarlle ó mundo o día a día da miña vida: se durmo, soño ou estou esperto, se estou pisando toxos molares na cima do Candán ou espatallado nunha praia do Brasil; se sorrío ou estou triste. Iso queda para min e para moi pouca xente máis.

Non quero tampouco que se tome isto como unha despedida porque sempre procurei fuxir das despedidas. Non quero que se tome como un NUNCA MÁIS porque os nuunca mááis ás veces resucitan e igual pasadomañá me dá unha arroutada e escribo de golpe vinte entradas, que os estímulos tanto veñen coma van. Pero o certo é que agora mesmo penso despreocuparme de engadir contido na toupeira.

Ademais, as cousas son como son: as toupas poden chegar ós cinco anos de vida, pero raramente pasan dos tres, e eu xa fucei máis tempo do que me tocaba.

9 comentarios:

Xavier dixo...

Enténdote ben, Suso. Por diferentes motivos eu ando tamén deixando o blogue sen deixalo, con semanas de absoluta desgana e outras máis estimulantes. Con todo, a reflexión sobre a situación da lingua e os seus porqués -que foi tamén un dos temas principais no meu caso- resulta nesta altura repetitiva e cansina a nivel persoal, aínda que obviamente de forma colectiva non podemos deixar de estar apoiando o que é xusto e necesario.

Enténdote, por iso, máis é igualmente unha mágoa que o deixes. Oxalá sexa temporal, porque a túa escrita, na forma e no contido, sempre foi e é coidada, fresca e chea de sentidiño e humor, ás veces ferido, outras franco e outras moitas retranqueiro. E porque de poucas persoas aprendín algo a través dos seu blogues neste tempo, e de ti si, desde logo. Porque só polos magníficos Tópicos sobre a lingua galega que ti e máis eu sabemos foron "xerme intelectual" do libro dos Tópicos de Prolingua, por exemplo, e que hoxe moitos filólogos teñen nas mans con verdadeiro entusiasmo, xa habería que darche as grazas de forma colectiva. E porque neste país noso é precisa moita máis xente do teu talante e do teu talento.

Adrián Rodríguez dixo...

Amén, Xavi

Suso F. Acevedo dixo...

Joder, Xavier, non te pases que aínda han pensar que estamos liados! Ademais, o outro día só te convidei a unha caña, non a unha mariscada.
En serio, graciñas. Ben sabes que agradezo as túas palabras, aínda que sei que son excesivas.

E que non se vos ocorra imitarme nin a ti nin a Adrián, que eu quero seguir léndovos con regularidade.

Saúdos

Marlene dixo...

Pois hemos botarte de falta, Suso. Suscribo o que di Xavi (porque ademais o teu blog é o único que leo con regularidade). Se cadra non te decatas, pero nestes tempos escuros éche un alivio atopar as inquedanzas propias tan ben escritas por mans (e mentes) alleas. Eh, e a min non me convidaches nin a un triste pincho, así que o comentario sáeme de motu propio! Volve axiña.
Unha aperta

Suso F. Acevedo dixo...

Deus!!! Non entendo como despois de aturame durante anos na clase aínda vos queda gana de lerme.

En fin, querida Marlene, no teu caso o do pincho está fácil de amañar: ti pagas a viaxe a Tenerife e eu convido ó pincho.
Hai trato?

Saúdos

Marlene dixo...

Arredemo, non te dou pillado nunca en Ribadeo e resulta que vou ter que financiarche unha viaxe a Tenerife para verche o pelo! Pois nada, por un bo pincho faise o que faga falta... Iso si, que sexa un de percebes polo menos!
E por certo, por iso nos encanta seguirte agora, porque xa non o temos que facer na clase, hahaha!
É broma, sempre fuches moi bo de aturar. Así que non tardes moito en volver á toupeira.

Quique Roxíos dixo...

A túa toupieira Suso non é nin foi nunca como outras toupieiras.

El tou xeito de afuracar deixa úa llaboría que fala desas persoas que condo fain algo fainlo cos cuatro sentidos, coel rigor da xente seria e comprometida.

El toupo que fuza será sempre un sito importante da comarca Navia Eo.

Porque hai fronteiras que certifican por certo ún vinculo, úa amistá, a familia da que somos parte.

Suso, tú formas parte da nosa familia, da nosa cultura.

Un membro relevante como lo é el tou traballo de formador , un exemplo importante prás novas xeneracióis como modelo a seguir,
alguén que merece ser imitado nel sou empeño e responsabilidá.

As entradas Tópicos sobre a língua galega e Fronteiras exprican ben el que digo.


Un toupo sabe retirarse a tempo, el sou olfato, el sou instinto marcan a súa dirección, pro os toupos sempre reaparecen, sempre volven. Malo será que un día non haxa toupos.

Sólo podemos respetar el que decides, pro reconozo que a túa presencia será úa señardá dificil de curar.

Anónimo dixo...

Sen dúbida, nestes tempos de derribo é unha mala noticia o teu descanso prolongado, mais as decisións de espallar a saída da teipoeira son moi respetables. Non nos agardan aos susos bos tempos,xa que ata a toponimia andan escarallando. Escribe cando queiras e poidas, pero escribe que é unha regalía para os ollos.

Eva G. Rei dixo...

Tés un agasallo no meu blog
http://aeiradebalixe.blogspot.com/2010/09/o-agasallo.html
Agardo que recuperes logo o folgos para continuar.