Perspectivas

Praia das Sinas

Escribo nunha servilleta unhas notas para este post nunha terraciña de Burela, á beira do mar. Hai uns vinte anos estiven tomando unha cervexa neste mesmo sitio e marchei cun sabor a recanto mariñeiro que hoxe non noto por ningún lado, a pesar de que seguen estando a ben poucos metros as casiñas baixas de colores.

Vén o verán e lémbrome agora da praia das Sinas, en Vilanova de Arousa, a onde ía con frecuencia hai moitos anos. Parecíame daquela un areal bastante longo, con sitio abondo para pasear, xogar e tomar o sol. Botei moito tempo sen ir por alí e cando volvín a finais do verán pasado pareceume unha praia de xoguete, como se alguén lle roubase uns cantos ferrados de area. A praia non cambiou, pero eu vina distinta. Tería eu, se cadra, a mirada perigosa.

A primeira vez que estiven en L.luarca marchei convencido de que era un sitio de interior, case de cunca mineira. O ALSA non se achegaba para nada á zona do porto e eu non vin traza ningunha de que a menos de 100 metros da estación houbese mar. Non daba creto cando un día me falaron de que a súa praia era moi concorrida no verán.

Mudam os tempos, mudam as vontades. O tempo cambia a perspectiva das cousas. Fai que se miren doutro xeito ou que se evidencie o descoñecido. Tamén os proxectos e as ilusións teñen data de caducidade, coma os iogures.

Hai xa ben meses o corpo pediume abrir este blog e fuzar nel con regularidade. Desde hai algún tempo escribo máis por rutina ca por devoción. E a rutina é mala compañeira. Cómpre saber irse.

Teño a sensación de que o tema da lingua, que enchía boa parte do contido do blog, non dá máis de si de xeito individual. Sería darlle voltas e voltas ó mesmo. Estamos inmersos –máis ben submersos- nunha brutal etapa de dominación exercida a través da violencia simbólica, en termos de Bourdieu, contra a que parece que pouco valen as razóns por moitas veces que se repitan. Será o tempo quen poña a cada un no seu sitio.

Non quero abrir o toupo a outros temas que me (pre)ocupan porque non había ser moito o que eu puidese dicir. Columnistas e opinadores hai abondo e moi bos, e eu, con criterio, de pouco máis podo opinar ca do xeito de facer tortilla de patacas ou do cultivo das leitugas en macetas.

E tampouco quero empezar a contarlle ó mundo o día a día da miña vida: se durmo, soño ou estou esperto, se estou pisando toxos molares na cima do Candán ou espatallado nunha praia do Brasil; se sorrío ou estou triste. Iso queda para min e para moi pouca xente máis.

Non quero tampouco que se tome isto como unha despedida porque sempre procurei fuxir das despedidas. Non quero que se tome como un NUNCA MÁIS porque os nuunca mááis ás veces resucitan e igual pasadomañá me dá unha arroutada e escribo de golpe vinte entradas, que os estímulos tanto veñen coma van. Pero o certo é que agora mesmo penso despreocuparme de engadir contido na toupeira.

Ademais, as cousas son como son: as toupas poden chegar ós cinco anos de vida, pero raramente pasan dos tres, e eu xa fucei máis tempo do que me tocaba.