Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

26.4.09

Belén Rico: Domingo y os animales


A semana pasada presentouse na Veiga Domingo y os animales. Con esta nova publicación, Belén Rico Prieto pon a disposición dos rapaciños eonaviegos, e dos non tan rapaciños nin tan eonaviegos, un conto máis para ler na súa lingua, con fermosas ilustracións de Lulas Somoza.

Estiven na presentación, convidado pola autora. Daba gusto ver o auditorio da fermosa casa de cultura ateigado de xente chegada de lugares ben distantes, desde A Coruña ata Uviéu. Daría gusto igualmente que os representantes das dúas Academias da Lingua/Llingua asentadas nesas cidades se xuntasen tamén un día, a falar as cousas como as hai que falar, deixando a un lado pamplinas sen pés nin cabeza.

Mentres tanto, haberá que conformarse con escoitar e aplaudir de vez en cando a xente coma Belén, de quen me abraia a sensibilidade e o entusiasmo que transmite ó falar dos seus rapaces, da súa cultura, e de referentes coma Saramago ou Babarro, que o outro día citou alí.

Agora, que sexan os lectores quen gocen con este agasallo de Belén e que dentro de moitos anos os nenos eonaviegos sigan falando de xatíos, de raposos, de fuíñas, de curuxas e de rezcacheiros. Para min foi, en conclusión, un día de amizades vivas, de momentos agradables que un sempre soña con prolongar e repetir.

18.4.09

Poetas, cavernas e tabernas

Cando viña cara á casa, atopei vomitando nunha revolta do camiño a Curros, a Cunqueiro e algún outro que non coñecín ben. Un ata me pareceu Pessoa pero, como ese sempre se anda transfigurando, non podo afirmar que o fose.

Pregunteilles qué lles pasaba, se non lles caera ben algunha comida –estráñame que Cunqueiro, con sona de sibarita, meta ó bandullo calquera trapallada, pero nunca se sabe- ou cal era o problema.

Dixéronme que non era iso, que vomitaban de noxo, porque estes días andaran metidos en discursos en boca de quen seica lle quere meter unha xostregada nas orellas ó galego en canto poida. É alí os deixei, por non saber qué dicirlles ante a evidencia. É ben triste a nosa historia, cun pé sempre nas cavernas.

Un pouco máis arriba, atopei a Alberti coas súas ghedellas ó vento, pegando saltos por encima dun comareiro coma un neno pequeno. Seica choutaba de alegría porque alguén lle dixo que no Bar de Marco, na Piazza di Santa Maria in Trastevere (Roma), está aínda pendurado na parede un poema seu que escribiu alí mesmo en 1969.

Eu descubrino hai 13 anos e a semana pasada quixen comprobar se aínda seguía no sitio ou se o desterraran. E alí segue, ben mimado. Cando lle preguntei ó encargado se podía fotografalo, noteille na mirada, ó dicirme que si, unha faísca de alegría, de orgullo por aquel tesouro que se mantén desde hai décadas en lugar privilexiado.

É que os poetas non gozan en boca de políticos. Prefiren as tabernas, onde está a vida, a poesía... e o viño.

15.4.09

Telefónica. Pulse o que queira; nós faremos o que nos pete

Hoxe tiven un pequeno problema co meu teléfono fixo e chamei a Telefónica:

- Si usted quiere ser atendido en castellano, pulse 1.
- Se vostede quere ser atendido en galego, pulse 2.

Pulsei 2.

- Buenas tardes, en qué puedo ayudarle?
- Acabo de pulsar 2.
- Qué?
- Que pulsei 2.
- Ah! Ya, es que estamos en La Coruña y a veces también nos entran llamadas en castellano. Pero no se preocupe: usted puede hablarme en gallego, que yo lo entiendo.
- ...!!!

Eu pensaba que o de “ser atendido en galego” era para min, non para ela. O caso é que eu pulsei 2, ela foi atendida por min en galego e eu fun atendido por ela en castelán. Como o conto. Hoxe mesmiño.

Supoño que cando esa telefonista vexa a Feijoo lle dirá que lle impuxen o galego. É que eu sonvos un radical.

2.4.09

“Sei que che sabe”. Os empresarios e a lingua galega.

Sei que che sabe” foi a primeira marca de conservas que se asentou en galego na Oficina de Patentes. Rexistrouna un tal Celestino Porteiro, de A Pobra do Caramiñal, en 1913. Ben me gustaría coñecelo e tomar con el unha cunca de viño espadeiro, pero o tempo, sempre implacable, é moi dado a privarnos de oportunidades desexadas.

Pasaron case cen anos e eu aínda hoxe me volvo tolo nos supermercados perseguindo zamburiñas coas que poder manter dignamente unha relación íntima.

Sempre me custa moito dar con algunha que me entenda, e iso que nin sequera lles pido que falen coma min. Confórmome con que non estraguen os nomes da súa procedencia, as súas raíces. Pídolles que non leven espetados na sua fronte de cartón ou latón letreiros que poñan Puebla del Caramiñal, Bayona, Santa Eugenia de Ribeira ou La Coruña. Por iso case sempre saen gañando as de Boiro, as de Cambados e as de Vigo, que seguramente son igual de renegadas cás outras pero non teñen oportunidade de demostrarmo.

Eu fago coma quen que non sei nada e chántolles os dentes case zoofílicos coma se fosen bichos que gozan na miña lingua. Elas saben que me saben, e así imos tirando.

Mentres tanto, outros teiman en que a lingua coa que as lambo lles quita cartos. Ignorantes.

Mención á parte e aplauso –e sobre todo fidelidade no consumo- merecen os escasos empresarios comprometidos co País: os do Foro Peinador, os da Fundación Galicia-Empresa, e algúns outros que transitan individualmente os camiños da dignidade. Queda tanto por facer.