Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

28.10.07

Parar a tempo


O sábado pasado un tipo saltou un STOP e levoume por diante. A cousa non foi grave porque ningún dos dous iamos lanzados. Á parte do susto, non nos pasou nada a ningún dos tripulantes, pero os coches non se amañan con betadine e unhas tiritas.

Amoloume ben, pero tamén entendo que un despiste teno calquera. Esas cousas pasan, por iso non lle recriminei nada.

O que non entendo é que, nos quince ou vinte minutos que estivemos co papeleo, o tipo intentase contarme a vida: que se nunca tivera un accidente nos vinte e pico anos que levaba conducindo –non sei por que me escolleu a min para rachar coa rutina-, que se unha filla lle acababa de dicir que ía casar, que se ía comprar un pantalón a Florentino,… Joder! Eu alí apuntando números de pólizas e tratando de debuxar coches eschafados encima do meu coche eschafado –manda truco tamén co “parte amistoso”; é máis doado de cubrir o impreso da declaración da renda-, e o tipo dálle que dálle coa súa biografía.

Non faltou moito para que rachase o parte amistoso e lle espetase o bolígrafo nun ollo, pero freei a tempo.

21.10.07

A forza que vén de lonxe - II. Os tres emes: Moure, Morris e Murdoc.


A SERIE EMPEZA AQUÍ
Erín Moure, que estes días anda de presentación, naceu no Canadá en 1955. Cando case tiña corenta anos, investigando a procedencia do seu apelido, descubriu as súas orixes galegas e que falabamos como falamos. Agora tamén ela fala galego e traduce textos a un xeito e ó outro.

A Anne Mª Morris, americana de Illinois, pasoulle algo parecido. Sendo adulta descubriu na súa universidade un texto nun idioma raro: o noso. Interesouse por el e fíxoo con tanto xenio que acabou publicando un poemario, Voz fuxitiva, sen estar nunca en Galicia. Conteille esta historia a uns adolescentes de Conéctica, pedín voluntarios para ler un poema dela e quedei abraiado cando case toda a clase ergueu a man. Media hora antes nin tan sequera sabían que existía o galego, e moito menos que unha compatriota súa publicase versos neste idioma.

Andaba eu daquela en terras de Brian Murdock, que escribiu sobre os nosos viños en inglés, pero que fala un bo galego aprendido de tasca en tasca a golpe de Mencías no Deza e na Mariña.

12.10.07

Onde estea un cubata que se quite un soneto (María Lado, Lucía Aldao)


Leo en EL País unha alusión ó espectáculo Onde estea un cubata que se quite un soneto, de María Lado e Lucía Aldao. A noticia tráeme á memoria un episodio poético-etílico que recordo case con emoción e que, de coñecéreno, habíalles gustar ás dúas poetas:

Eran polo menos as catro da mañá cando o amigo e músico Luís Areán e eu falabamos nun pub todo o que o ruído nos permitía. Andabamos a voltas coas novas poetas galegas e el contábame a súa devoción polos versos de María Lado, a quen oía recitar de vez en cando nos pubs da zona vella compostelá. Non debe ser frecuente levar os libros de copas nin que dous tipos se poñan a ler poemas ás catro da mañá nun sitio coma aquel, pero Luís sacou do peto a antoloxía D’efecto 2000 e alí, entre ruído e fume, estivemos os dous lendo versos co libro nunha man e o cubata na outra. Bueno.... poida que o meu fose un gin-tónic. Non sei, porque a luz non era moita.

Creo que foi a última vez que falei con Luís. Pouco despois tivo o fatal accidente e marchou sen despedirse. Pero queda na memoria a poesía, a música e unha flor de vez en cando.

Onde estea un cubata ben cabe un soneto.

Somos unha potencia!


Algúns dos que ledes este blog sabedes que, desde hai anos, xunto fotos de establecementos que se chaman SUSO. Algúns mesmo aportastes algunha imaxe e outros recibistes como postal de nadal hai un par de anos un collage formado por moitos deses locais. Pois acabo de atopar isto na rede.

Seguro que algo así foi o que lle pasou a McLaren con Ferrari, e metéronlle 60 millóns de euros de multa por espionaxe. É que os xuíces non cren nas coincidencias, pero nós si.

7.10.07

A forza que vén de lonxe- I: José Antonio Sierra


José Antonio Sierra é un tipo de Ávila que vive en Málaga, onde teima desde hai cinco anos en que se poida estudar galego, catalán e éuscaro.
Que se saiba, non ten moza galega, nin está enganchado ó albariño nin cobra ningunha subvención da Xunta. Iso si: é un namorado do plurilingüísmo.

Cada certo tempo xorde, onde menos se espera, alguén que arrima o ombreiro para que o galego vaia polo mundo adiante coa cabeza ergueita, alguén que nos trata con dignidade. Eles son A FORZA QUE VÉN DE LONXE e sobre eles teño gana de escribir desde hai tempo, como saben algúns dos meus lectores, porque se contan por ducias os non galegos que defenden ou aprenden o noso idioma, e non sempre os aprezamos como debemos. Somos inxustos -eu tamén- dedicándolles máis tempo e liñas ós que farfullan canalladas a diario desde os seus púlpitos, ateigados de prepotencia, de ignorancia ou das dúas cousas.

Sen orde nin lóxica nin criterios de importancia irei sementando os seus nomes nesta toupeira. Seguro que esquezo inxustamente a algúns, pero para iso tedes os lectores o ventanuxo dos comentarios, onde podedes engadir canto queirades.

Hoxe, por ser a primeira entrega, deixamos o asunto con este abulense que quere que os andaluces saiban que cando lles din “Follas?” por estas terras do norte, estanlles preguntando se quere folios e non facéndolles proposicións libidinosas: José Antonio Sierra.

(Para ti, Kiyo)