Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

27.11.11

Tópicos sobre a lingua galega VII: As subvencións e os aforradores.

A SERIE EMPEZA AQUÍ


"O galego é un idioma subvencionado"

Pois si. Por unha vez é certo un tópico.

O galego é un idioma subvencionado como o é o castelán, no que se invisten moitos cartos cada ano a través do Instituto Cervantes -que, desde hai algún tempo, tamén se preocupa algo do galego; xusto é recoñecelo-, da Real Academia de la Lengua Española, da prensa escrita en castelán, das emisoras de radio e TV que emiten en castelán, etc., etc. Todos reciben axudas, dun xeito ou doutro.

O galego é un idioma subvencionado como o é froitería Maripili, calzados Chiruca, fontanería Pepe, bar París, os fabricantes de coches, os comerciantes de medicamentos unidose, os clubs de fútbol, os (puti)clubs de carne e canto colectivo vivo hai en todo o Estado.

O galego é un idioma subvencionado como o é a banca grande e pequena, en quen levamos gastado todos cantidades inimaxinables para que non se vaian ó garete e poidan pagar os sacos de cemento que mercaron ou axudaron a mercar. Coma as fundacións, que proliferan coma as silvas e que en moitos casos son menos útiles cás propias silvas.

O galego é un idioma subvencionado como o é a Igrexa católica, onde todos investimos cada ano non sei cantos millóns de euros de xeito directo ou indirecto, para salvar as nosas almas, aínda que non as teñamos. Coma os partidos políticos, que reciben axudas millonarias con cartos que son de todos aínda que algúns defendan só a uns poucos. Coma as asociacións de empresarios e as asociacións de asociacións de empresarios.

O galego é un idioma subvencionado como o é o castelán, as patacas, os zapatos, as tubaxes, os cafés, os airbags, os xaropes, os balóns e os achuchóns. O galego é un idioma subvencionado como o é o capital, os sacos de cemento, as hostias coas que comungamos ou non e os mítins que oímos ou non. Todos acaban tendo axudas económicas en forma de subvencións que todos poñemos ou de beneficios fiscais que deixamos de percibir para que poidan existir, resistir ou subsistir mellor, dependendo dos casos.

Pois si. O galego é un idioma subvencionado, pero xa menos, porque xa non se subvenciona Vieiros, A Nosa Terra, A Peneira, Galicia Hoxe, Xornal,… empresas medianas ou pequenas que tamén pagaban impostos, creaban emprego e contribuían a manter aceso o lume deste País no que nos tocou hibernar.

Pois si. O galego é un idioma subvencionado. E quen non?

          NOTA: Podes acceder ó pdf da edición en papel (2014), premendo neste enlace.

16.11.11

Vou canso de todo, menos da música


Eu non sei nada de música, pero sei que gozaba véndoo dirixir. Resúltame difícil describir o que me transmitía en cada xesto. Paixón, sobre todo, paixón; supoño. Poderían quitarlle todo o son e aínda así seguirían emocionándome os seus concertos.

Eu non sei nada de música, pero sei que o meu fillo -daquela un neniño, alumno seu- botouse a chorar cando o informei do seu falecemento. Os nenos non choran polos mestres malos.

Eu non sei nada de música, pero envexo sanamente a súa capacidade para conseguir que siga vizosa a colleita da súa sementeira. Quen puidera.

Hernán.

10.11.11

Lingua e realidade vital


Estamos cansos de oír que un idioma está en consonancia coa realidade vital da sociedade á cal serve como vehículo de comunicación. Xa sabedes: iso de que os esquimós teñen non sei cantas palabras para representar os distintos tipos de neve ou as distintas tonalidades de branco, e todos eses casos semellantes que sempre se contan e que unhas veces son certos e outras non.

Seica iso vale tamén para os campos de concentración, onde as circunstancias eran tan brutais que acabarían provocando a necesidade dun idioma novo porque as palabras dun mundo libre non valen dentro dos valados de arame de picos. No medio de toda a barbarie que conta, son interesantes as pinceladas lingüísticas que Primo Levi introduce de vez en cando en Se isto é un home. Velaquí só un exemplo.

OUTUBRO DE 1944
Sabemos o que quere dicir, porque estabamos aquí o inverno pasado, e os demais o aprenderano axiña. Quere dicir que, no curso destes meses, de outubro a abril, de cada dez de nós, morrerán sete. Quen non morra sufrirá minuto por minuto, día por día, durante todos os días: desde a mañá antes da alba ata a distribución da potaxe vespertina, deberá ter constantemente os músculos tensos, dar saltos primeiro sobre un pé e despois sobre o outro, dar palmadas debaixo dos brazos para resistir o frío. (…)


Do mesmo xeito que a nosa fame non é a sensación de quen perdeu unha comida, así o noso xeito de ter frío esixiría un nome particular. Dicimos «fame», dicimos «cansazo», «medo» e «dor», dicimos «inverno», e son outras cousas. Son palabras libres, creadas e empregadas por homes libres que vivían, gozando e sufrindo, nas súas casas. Se o Lager durase máis, unha nova linguaxe áspera nacería; e séntese necesidade dela para explicar o que é traballar todo o día ao vento, baixo cero, non levando encima máis que a camisa, os calzóns, a chaqueta e unhas pantaletas de tea, e, no corpo, debilidade e fame e conciencia do fin que se achega.
                             (PRIMO LEVI: Se isto é un home)
E se nós deixamos perder o noso idioma coma se nada, ¿será que nin tan sequera temos realidade vital propia?

4.11.11

Veciñanza

Algunhas veces o destino fai estraños compañeiros de cama (e de ventá). Non sei se a Lois Pereiro lle gustaría moito a veciñanza do cristal de arriba. Paréceme a min que as palabras "prohibe" e "policía" non eran moito do seu agrado.