Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

25.6.17

Centenario da escola "Rosalía de Castro", de Laro

Foto: http://mapas.consellodacultura.gal/escolas/,
collida á súa vez do Fondo Gráfico do Arquivo da emigración Galega.
Xa me teño referido noutras ocasións á escola de Laro, onde me meteron por primeira vez un pizarrillo na man.

Téñenme contado que o meu primeiro día non foi precisamente o máis feliz da miña vida e tamén que, cando xa ía contento coma un paxariño en abril, mandáronme para a casa un ano máis. Debín ser o expulsado máis precoz da historia do ensino, pero debe constar que foi por motivos administrativos e non disciplinarios.

Durante moito tempo aquela escoliña humilde non foi para min máis ca iso, a primeira escola, pero co paso dos anos medrou a consciencia e acabei sabendo información que me emociona:

Segundo informan na web do Consello da Cultura Galega, de onde collo os datos e as imaxes que inclúo aquí, a escola promovérona os emigrantes de Silleda en Bos Aires e foi a primeira das que crearon no concello.
Captura de pantalla da web do CCG

Nese interesante sitio pódense ver tamén os planos, coa distribución que eu aínda acordo:
Foto: http://mapas.consellodacultura.gal/escolas/
collida á súa vez do Fondo Gráfico do Arquivo da emigración Galega.

Foto: http://mapas.consellodacultura.gal/escolas/
collida á súa vez do Fondo Gráfico do Arquivo da emigración Galega.

En 1928 puxéronlle de nome nada máis e nada menos ca Rosalía de Castro.
Captura de pantalla da web do CCG.

A escola fundouse o 15 de agosto de 1908, pero o edificio inaugurouse en 1917, segundo se pode comprobar aínda nunha placa da fachada. 
Foto: http://mapas.consellodacultura.gal/escolas/
collida á súa vez do Fondo Gráfico do Arquivo da emigración Galega.

Cúmprense este ano, polo tanto, cen anos da inauguración do edificio. Xa que o centenario da fundación da escola pasou desapercibido, se cadra non sobraba agora algún tipo de conmemoración...
A escola na actualidade. Foto: http://mapas.consellodacultura.gal/escolas/
collida á súa vez do Fondo Gráfico do Arquivo da emigración Galega.
............................................
NOTA: Descúlpesenos a reprodución das imaxes sen permiso previo.

15.6.17

A praia das Catedrais na literatura galega

Un día que viña o aire a favor inventei unha materia sobre literatura clandestina. Cousas da LOMCE. Non é que trate de literatura ilegal; chámolle clandestina porque traballamos sen papeis, como lle sucede a moita xente que sobrevive na vella Europa.

Bauticeina como Literatura galega e sociedade porque había que buscarlle un nome que aceptasen no rexistro civil das autoridades, pero en confianza denominabámola así: Literatura galega clandestina. Outras veces iamos máis alá e atreviámonos con Literatura galega para ateos, porque a materia é alternativa á Relixión.

Ana, ManuelClaraMateo, Irene, RamónMaría e Simón foron os atrevidos que riscaron esa opción no impreso da matrícula do 2º de BAC que hai pouco rematou. Tratei de levalos polos camiños que unen a literatura galega co cine, coa música, coa fotografía, co audiovisual, cos novos medios de difusión, mesmo con outras artes como a escultura ou a pintura. Tamén viaxamos á inversa e crearon booktrailers, preciosos textos literarios a partir de imaxes, etc. E fixérono fermosamente.

Rematamos o curso cun traballiño sobre a presenza da praia das Catedrais na literatura galega. Fomos xuntando as pezas do puzle e despois Tania púxolle o ramo á obra cunha magnífica montaxe. Penso que ben merece a pena que se lle dediquen uns minutos, sen esquecer o remate, onde se pode comprobar que, ademais de aprender, pasámolo ben:

Non sei cales serán os camiños futuros desta materia, pero gardarei sempre na memoria o recordo desta primeira promoción, con quen tan a gusto me sentín.

6.6.17

"Tópicos sobre a lingua galega", outra vez

Tópicos sobre a lingua galega, editado pola Mesa pola Normalización Lingüística
Houbo un tipo alá en México que un día, se cadra, cargou o carro con tequila en exceso e garabateou con acerto corenta ou cincuenta follas. O tipo chamábase Juan Rulfo e a aquela tandada de cuartillas chamoulle Pedro Páramo.

É certo que tamén publicou outras cousiñas, co mesmo bo ollo para os títulos, pero o que lle deu nome foi aquela obra publicada por primeira vez no 55 e que despois se reeditou, reimprimiu, traduciu e fotocopiou centos de veces.

Se non fose disparatada a comparación, diría que uns cantos folios que unha vez escribín case a xeito de brincadeira van polo mesmo camiño.

Chameille en orixe Tópicos sobre a lingua galega e nunca pensei que chegasen moito máis alá da papeleira que hai onda a porta da miña casa. Errei: difundíronse primeiro en fotocopias, despois en formato dixital, o Concello de Ribadeo editounos por primeira vez en papel, aparecen fragmentos en libros de texto e noutras publicacións e, recentemente, acaban de editarse de novo.

Desta vez foi a Mesa pola Normalización Lingüística, a través de Mónica Pazos, quen me pediu autorización para publicalos nunha fermosa colección de peto e difundilos coincidindo co Día das Letras Galegas deste ano.

Agradezo unha vez máis tanta atención inmerecida, aplaudo e presumo da fermosa edición que deseñaron desde a MNL e, ó mesmo tempo, lamento que sexa necesario explicarlle á xente asuntos que deberían ser evidentes, desmentir afirmacións que deberían avergonzar a quen as di, tratar de facer País en tempos de demolición programada.

E que me desculpe Juan Rulfo, por metelo nesta festa con tanta desmesura.