- Vinte sigros predicando
caridade pra esa duda!
Foi a resposta que lle deu Curros, convertido en personaxe, ó Papa León en O Divino Sainete cando a Súa Santidade expresou os seus medos a que a Igrexa quedase sen recursos se renunciaba ás súas riquezas para axudar os máis necesitados.
O Papa aceptou a proposta do poeta porque se decatou de que esa dúbida era indigna: non podía ser que as xentes de ben abandonasen a Igrexa, ignorando tantos séculos de valores cristiáns, de bondade, de caridade...
O episodio paréceme aplicable a cantos se empeñan en sacar as navallas cada vez que se amaga con retirarlle ó castelán os privilexios dos que vén gozando desde hai séculos e colocalo en pé de igualdade coas outras linguas oficiais do Estado, ou polo menos permitir que se lle acheguen algo.
O máis evidente destes privilexios é a obrigatoriedade do coñecemento do castelán para todos os cidadáns españois; inxusta imposición blindada na Constitución, que non se establece nin se pode establecer para ningún outro idioma -por iso houbo que modificar a redacción inicial da Lei de Normalización Lingüística- e que tampouco se establece explicitamente para a maioría dos idiomas estatais da UE.
E os que sacan as navallas -case sempre mentindo- son os mesmos que pregoan que o castelán é un tesouro que nos permite comunicarnos con milleiros de millóns de persoas do mundo, que o estuda por todo o planeta outra presada de milleiros de seres, que é o idioma no que se escribiu o Quijote e no que cantou Manolo Escobar, que o seu descoñecemento provocaría o caos desde Fisterra a Cap de Creus...
E sendo así..., acaso pensan que nalgún recuncho do país a xente é tan parva como para renunciar ó seu coñecemento? É necesaria tanta blindaxe? Pensan que o castelán corre algún perigo? Tantos séculos predicando virtudes para esa indigna dúbida, Papa León!
