Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

27.8.08

George Steiner (e Juan Cruz) e o galego


"... me han dicho que hay una universidad en España en la que es obligatorio hablar en gallego" comenta escandalizado George Steiner nunha delirante entrevista na que tamén se ocupa das prácticas sexuais dos xordomudos e defende as guerras como remedio contra a superpoboación. -O que me sorprende é que con este razoamento pida o Nobel para Blair polo seu papel no proceso de paz irlandés e non para Bush polo seu papel na loita contra a superpoboación-.

Volvo ó rego: "Igual que es obligatorio en Cataluña compartir el catalán con el castellano" -respóndelle o entrevistador.

Pero no me compare el catalán con el gallego! El catalán es un idioma importante, con una literatura impresionante. Pero el gallego ¿por qué ha de ser obligatorio en una universidad?

Vexo por aí reaccións contra o filósofo. A verdade é que a min non me sorprende tanto. Os filósofos, chegada unha idade, é o que teñen: soltan unha ocorrencia de vez en cando, rímoslles as gracias e eles son felices o tempo que lles queda.

Aínda lle teremos que agradecer a intención, pero a min cabréame máis que o entevistador, Juan Cruz, non lle desmentise a Steiner a súa afirmación inicial. Porque non é certo! Non hai ningunha Universidade en España onde sexa obrigatorio falar en galego, e se non que miren datos ben recentes.

O que pasa é que hai persoas e medios de comunicación que un día si e outro tamén sementan parvadas ó vento, e o malo é que algunhas acaban prendendo.

23.8.08

Ríos


Gústanme as cidades con río. Pero as que miran para el e lle fan caso; non as que só o usan para convertelo en patio traseiro das casas e tirar o lixo para que o coman as troitas.

Hai cidades que teñen río e nin se decatan. Non se miran nel. Madrid, por exemplo, nunca saca o Manzanares nas súas postais. Porto, pola contra, cánsase de retratar o Douro e as súas pontes.

A habitación do meu hotel de Limerick estaba encima do río e encantábame mirar pasar a auga e os parrulos. Non é a primeira vez que me refiro aquí a auga e a parrulos.

Me encantan las ciudades con río”, leo en El club de la memoria. Vaia, ho! Un xa non pode ser orixinal en nada.

Cunqueiro seica lle chamou a Galicia é o país dos dez mil ríos, pero os ríos teñen pouca presenza na literatura galega. E cando aparecen case sempre é cun papel secundario. O propio Cunqueiro non lles fixo moito caso.

Lembro agora o Barbaña onde Ferrín afogou o meu tocaio

“— Manolito. Manolito. O Suso afogou onte no río. O Suso afogou onte no río. Erguínme e mirei o río. Era día grande. Non había né­boa.”

e o Miño que Curros puxo a parolar coa locomotora:

“E ti, río dos grandes destinos
que os himnos ensaias dos trunfos ibéricos
requeimadas as fouces de sede
vén o monstro a beber no teu seo.”

O Miño e o Barbaña. Quedan dez mil menos dous sen usar. Todos vosos, escritores.

18.8.08

Os meus visitantes - II: os motivos


Algúns visitástesme a tiro fixo porque sodes amigos ou coñecidos, pero outros chegastes de rebote, desde un buscador. Andabades uns en busca de contidos relacionados coa lingua e a literatura galega: nomes, libros, documentos, conceptos, ... Nada sorprendente. Pero outros viñestes levados por san google, que non sempre vos guiou por camiños lóxicos. Velaquí algo do que tecleastes:

“ariadna gil fútbol barça” .
“modelo belén prieto”
–Descoñecía eu esa faceta da escritora veigueña-.
“xabier cordal guapo” –Non me cabe na cabeciña que se poida chegar a min por este camiño. A verdade é que non me cabe na cabeciña que este camiño leve a sitio ningún-
“guapo” –(así, sen máis) Desta vez si que non me estraña que acabase en min o buscador-.
“chourizos ceboleiros”
“feira do viño de chantada”
“meteosat”
“matar toupas”
–espero que non sexa nada persoal-
“depredadores especialistas”
“Vai pedra vai”
“lixo de luxo”
“propósito del chegue bara”
-pobre Che!-
“cuanto cobra superpiñeiro” - non teño nin idea nin creo que se poida averiguar no meu blogue, pero vese que hai xente moi interesada en sabelo porque a consulta repetiuse en abril e en xuño-
“parvadas” - seguramente o visitante atoparía exemplos de sobra-
“represión Riotorto”
“resumen de a illa do tesouro” –en maio, algún alumno apurado que seguramente non leu o libro andaba buscando isto. Errou de sitio-.
“ku-kus-klan”

Isto empeza a dar medo. Chegado este punto, mellor non sigo mirando.

13.8.08

Os meus visitantes - I: os lugares.



Agosto é mes de rutinas rotas e tamén a min me apetece escribir sobre algo distinto: falareivos de vós mesmos, visitantes do meu blogue.

Ese simboliño con tres columniñas de cores que hai no fondo de todo, na esquerda, dime de vós máis do que pensades. Contareivos algúns dos segredos que me desvela nas noites de lúa chea.

Sei que no que vai do 2008 entrastes na toupeira case 5.000 veces, desde 50 países distintos.

Gustaríame vervos as caras ós responsables das visitas únicas chegadas desde Andorra (17 de xaneiro), Antillas Holandesas (7 de agosto) , Bulgaria (3 de agosto), A China (3 de agosto), Noruega (31 de xullo), Vietnam (14 de xaneiro), India (20 de xullo, e non sigo dando as datas que me canso), Suecia, Irlanda, Eslovaquia, Costa Rica, República Checa, Australia, Rumanía, Liechtenstein, Marrocos, Hungría, Korea do Sur, Finlandia e Paraguai.

Gustaríame saber, igualmente, desde que ignoto lugar entrou o 28 de maio a única persoa que logrou non quedar ubicada. Acaso un marciano?

Tamén sei que me visitastes dúas veces desde Israel, Austria, Xapón, El Salvador, Polonia e Honduras. E tres desde Puerto Rico, República Dominicana, Uruguai e Dinamarca.

En cinco ocasións entrastes desde Suíza, Bolivia e Guatemala. Seis desde Ecuador e Países Baixos. Nove desde Italia.

E os máis asiduos, máis de dez veces, entrastes desde Portugal, Francia, Alemania, Perú, Brasil, Venezuela, Arxentina, EEUU, Chile, Colombia, México, Gran Bretaña e España.

Outro día dígovos o motivo que vos levou a min, que tamén o sei.

7.8.08

O "caballero" de Barcia

Andei utimamente polos camiños da infancia e subín ó Campo dos Marcos, unha finca da casa que me trae moitos recordos. Desde alí vese todo o val do alto Deza, redondo coma unha cunca con picho cara á Ulla.

Busquei de novo un dos marcos que lle dan nome ó monte. É unha lousa grande cun B ben visible e acordeime da historia que oía de pequeno.

Contaban os vellos que os vellos contaban que en tempos chegaba o “caballero” de Barcia montado nun cabalo, seguido duns cantos homes e, onde lle parecía, baixaba do cabalo e mandaba que os seus acompañantes espetasen unha lousa grande, cun B gravado. Eu mesmo atopei unha vez outra, monte arriba. E así ía delimitando os seus dominios, que chegaban desde Barcia ata tan lonxe.

Eu imaxinaba un tipo ruín e caprichoso que se quedaba coas terras que quería polas malas, unha especie de ogro, e tívenlle medo sen saber nada del.

Seguro que detrás da lenda había algo certo da tan repetida historia de abusos á nosa Terra. Arrepíntome agora de non ter indagado dos vellos máis detalles: de que tempos me falaban, de que estirpe era o “caballero”, ...

Gustaríame saber.

(Tamén me arrepinto de non levar cámara para sacarlle unha foto ó marco. Mentres tanto estas letras quedan sen pedra)