VII: Pero a guerra continúa…
Pao de toxo reaparece en xaneiro do ano seguinte cun relato dialogado, recurso frecuente na prensa da época, titulado Na feira de Vilanova de carácter máis costumista, aínda que con elementos de crítica política. Pero a batalla contra os firmós non estaba rematada e no número de abril atopamos a terceira entrega de Os firmós teñen’ a culpa na que retoma a historia do cacique dos artigos anteriores, que tiña “pelexo de sapo, corazón de lobo, entrañas de tigre, uñas d’ ave rapiña e mañas de raposo” e volvera ás andadas. Finalmente un veciño, cansado de aturar aldraxes, botou man da xustiza de carballeira e púxolle dúas bombas na casa. Para Pao de toxo, o cacique ben as merecía, pero os verdadeiros culpables eran os firmós:
[...] Eu non direi, porque naide pode decilo sin mentir, qu’ aquel cacique non merecese ser colgado d’ un carballo pol-o pescozo, tend’ en cont’ os males que facía n’aquel poeblo; pro tamén debo decir, que si non houbera firmós tampouc’ había caciques, é que, pol’ o mismo, todos cantos se prestan á sirvir de verdugos ou firmós merecen’ o mismo castigo, pra que d’esa maneira s’acabe con esta peste que tantos males fay, non solo en Galicia, se non en toda España.Pao de toxo
Ningún comentario:
Publicar un comentario