Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

27.7.11

Trimarán







E ti, o navío na noiva noitE
(G. Navaza: A torre da derrotA)

O dono do trimarán é portugués. Alugoullo un francés que por prescrición facultativa non podía navegar, para navegar nunha regata. No medio da travesía deulle un infarto e botouse ó mar para poder ser rescatado. Disque non se pode ser rescatado sen caer ó mar, aínda que un teña o peito partido en anacos. Entre a rotura do corazón, a friaxe e quen sabe que outras circunstancias, o tipo quedou cego.

O francés do corazón mancado, algo pirata, seica quedou cos cartos do seguro; cos seus o cos do barco.

Tamén quedou cego o trimarán cando o piloto se botou ó mar, e navegou a toda vela perpendicular a todos os outros barcos. Acabou en Ribadeo, onde estivo meses amarrado. Noites enteiras sen durmir, soñando mares. Onte marchou caladiño na noite, en busca de novas aventuras. Cando atravesou a ponte, case batendo arriba co mastro espido, houbo aplausos desde as lanchas pneumáticas guiadas por cabezas de mineiros que o acompañaron na saída.

A historia do trimarán contouma María, ataviada co seu disfrace de grumete, mentres agardabamos no peirao a chegada dos veleiros da Transgascogne. Se lle metemos un cura, un par de putas, un eivado, unha serea, un morto e algo de misterio, o asunto dá para unha moderna novela mariña. E Sinbad sen sabelo, agardando no cemiterio vello de Mondoñedo.

20.7.11

O documento

O DOCUMENTO
- Es que esto está en gallego y usted no puede hacer estas cosas en gallego porque si las hace en gallego yo no las entiendo.
Esa foi a explicación que un Garda Civil andaluz lle deu a un rapazoulo novo que soñaba con ser director de cine cando lle preguntou polo motivo da súa detención, trala proxección en Ourense da curta “O documento”.

Era o verán do 74. Armado con medios rudimentarios, 10.000 pesetas e moitísima ilusión, aparece por Ribadeo un mozo duns 20 anos e proponse levar ó cine unha historia de Ánxel Fole.

Como actores non había e cartos para contratalos tampouco, aquel aprendiz de director pillou media ducia de veciños que nunca viran unha cámara diante, uns cantos vellos do asilo ós que subornou con tabaco e levounos a un prado de Ove. Subiu un mozo a un freixo e sacou adiante a rodaxe.

Creo que o resultado non se podía ver nin en Flocos.tv, ese magnífico proxecto de Manolo González, que xa non existe porque seica é menos prioritario para a nosa cultura ca facerse cargo sen obriga da seguridade dos bens da familia Franco, por exemplo, que cartos hai poucos e cómpre gastalos con sentidiño.

Pero os que andamos pola beiramar cantábrica puidemos asistir á proxección de O documento hai uns días, dentro das xornadas de historia local que cada ano organiza Dores Fernández Abel, da agrupación Francisco Lanza.

No acto estivo presente Enrique Rodríguez Baixeras, que era aquel mozo que no verán do 74 constituíu o colectivo individual ENROBA e foi por un tempo director de cine, chegando a ter como axudante de dirección a un tal Fernando Trueba.
--------------------------
ENGADIDO: Xa se pode ver aquí "O documento".

14.7.11

Sucursais

Se dades un paseíño costa abaixo pola marxe dereita, podedes comprobar que os negocios non me van mal. Tanto é así que xa teño que empezar a abrir sucursais. Velaquí a primeira:


E mira que lles dixen que me fixesen o rótulo en galego..! Pero non hai maneira; este país non ten amaño.

10.7.11

Facundo Cabral

Hai un par de días mataron a balazos a Facundo Cabral. Contoumo con lamento Mar nun e-mail e eu non sabía case nada dese tipo con trazas de Eugenio e nome de bolsa de pipas.

Disque Facundo Cabral era cantautor. Polo que me foi contando You tube, a min paréceme máis ben que era un poeta con guitarra. Poida que todos os cantautores o sexan. E alguén dixo un día que os poetas fan arte inútil.

- Ben mala sorte tivo Fulanito. Mira ti en que foi dar a súa filla!
- E logo?
- Seica anda metida en cousas de drogas e rouba.
- Vaia susto me deches! Pensei que me ías dicir que era poeta.

Se a poesía é arte inútil, os cantautores fan arte inútil con guitarra. Vaia parvada: facer arte inútil e encima levar un peso ó lombo... Por que alguén pode matar un artista inútil?

Se cadra eles mesmos deron as respostas: Para que queredes un poeta vivo/ se non sabedes que facer con el/ matádeo e celebrádelle as pompas –blasfemou Pexegueiro-.  O que máis me gusta da poesía, os silenciosKiko Neves-. Un seica gostaba matar poetas namorados/  para salvar princesasCordal-...

Será que hai poetas que escriben poemas-pedradas na cabeza. Hai poetas que escriben poemas para que o silencio non merque por migallas as cicatrices dun corpo. Hai poetas que cultivan por ti bonsais de bolboretas na barriga/ para que non morran/ para que non medren. A poesía é unha arma, disparemosCelso Emilio-.

En Guatemala mataron a balazos a Facundo Cabral. Non sei por que se mata a alguén se fai arte inútil. Será que é mentira iso da inutilidade.

OBSERVACIÓN A POSTERIORI: Vaia ho! Parece ser que a Facundo Cabral matárono por estar no lugar equivocado. Non era el o obxectivo. Poida que toda a súa vida estivese no lugar equivocado.

3.7.11

Bolanda


Fixéronme chegar o segundo número de Bolanda,  cadernos de historia fozega, que edita en Foz a asociación Pomba do Arco .

En tempos de formatos dixitais cada vez con máis presenza, dá gusto que sobreviva en papel unha publicación periódica cunha presentación tan ben coidada.

Canto ó contido, interésanme especialmente os apartados de poesía: un texto de Baixeras e cinco poemas/cinco imaxes de Caxigueiro, ese poeta pouco coñecido por esconderse detrás dun artista plástico recoñecido. Alégrame que vaian vendo a luz algúns dos seus textos, que eu xa lle coñezo inéditos e que merecen un sitio nas mans dos lectores. 

Que siga sendo azul o ceo de Bolanda e que corran limpas as augas do Iadid.