ENDESA DISCRIMINA O GALEGO

Hai uns meses, no concello en que resido renumeraron algunhas rúas, co cal o meu domicilio, sendo o mesmo, pasou a ter un número distinto.

Despois de solicitar no Concello o correspondente certificado de equivalencias, procedín a comunicarlle o cambio a distintas empresas coas cales teño contratados servizos (REPSOL, VIAQUA, MAPFRE, CASER, R...) para que actualizaran os datos da vivenda.

Envieille a todas un escrito similar e non tiven problemas con ningunha delas polo feito de que a miña comunicación fose redactada en galego. Unhas contestaron en galego, outras en castelán, pero todas entenderon e atenderon a miña petición; todas menos unha: ENDESA.

A finais de agosto recibín un correo desa empresa no que se me pedía que lle enviase a miña petición en castelán, por ser o castelán e o inglés os únicos idiomas cos que atenden os seus clientes.

O 25 de agosto, a través da súa web, enviei unha queixa explicándolles que a súa resposta me parecía inaceptable por discriminar o idioma propio de Galicia  e indicándolles que faría públicos os feitos se non recibía algún tipo de desculpa nun prazo razoable.

A semana pasada usei o chat da mesma web para comunicarlles que esta semana faría pública a discriminación do galego por parte de ENDESA, xa que se cumpre un mes da miña primeira queixa e non recibín ningún tipo de resposta. Considero que un mes é un tempo máis que suficiente para atender unha queixa dun cliente.

A discriminación do galego paréceme aínda máis grave se temos en conta que ENDESA na súa web usa, ademais do castelán e o inglés, tamén o catalán, que debe ser un idioma máis respectable có galego.

Ademais, na mesma web, alardean de que ENDESA se compromete a apoiar a Declaración Universal dos Dereitos Humanos. Deben ignorar que esa Declaración establece no art. 2 que “Toda persoa ten todos os dereitos e liberdades [...] sen distinción ningunha de raza, color, sexo, idioma, relixión, opinión política ou de calquera outra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou calquera outra condición".

Está claro que, polo menos en relación co idioma, ENDESA non respecta a Declaración Universal dos Dereitos Humanos nin me respecta a min. 

A lingua, iso é outro Kantar

 

Son dos que contesto enquisas. Gústame pensar que alguén pode ter en conta a miña opinión á hora de tomar unha decisión. Digo eu que se me preguntan será para algo.

Estes días estiven respondendo unha macroenquisa de Kantar, empresa especializada en estudos e análises de datos. O tema era o lecer e consumo e cuestionario estaba estruturado en máis dunha ducia de seccións e en varias delas formulábanse máis de cen preguntas, a maioría con varios apartados. Eu non sei canta casiñas acabei marcando en total, pero contaríanse por miles.

O que non acabo de entender é como nun cuestionario tan detallado sobre as miñas preferencias non se ve por ningún lado a máis mínima intención de querer saber en que idioma prefiro que se me ofrezan os produtos e os servizos.

Parece que as empresas queren saber ata se me gustan máis os grans de arroz redondiños ou alongados, as galletas con moito ou pouco azucre, os coches grises ou vermellos, El País ou o Hola... pero a ningunha lle importa saber se teño en conta, como consumidor, os uso do galego na publicidade, na etiquetaxe ou no servizo de atención ós clientes.

Pois xa lles digo, por se algún vendedor de algo me le, que o idioma é un factor que teño bastante en conta á hora de consumir. E teño a seguridade de que non somos poucos os que temos interese niso.

Penso que as empresas, asociacións de comerciantes, etc. deberían preocuparse por facer indagacións sobre iso. Igual levaban sorpresas.

A (non) transmisión xeracional da lingua

Empezamos un novo curso e unha vez máis segue sen modificarse o fatídico Decreto 79/2010, do 20 de maio, para o plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia. Nin se modifica o decreto nin se vela polo seu cumprimento efectivo, de xeito que a escola segue a ser, neste sentido, eido a monte e as consecuencias para o (non) uso da lingua son cada vez máis evidentes.

Cando sae o tema, é frecuente escoitar que o problema non está no ensino senón nas casas porque as familias non educan en galego os seus fillos. Aí tamén. O problema está en todos os lados.

Pero tamén observo cada vez con máis frecuencia pais e nais, sobre todo entre os 30 e os 40 anos, que lle falan galego ós seus cativos e que non conseguen que estes o acaben convertendo no seu idioma habitual. Cando son pequeniños, fálano ou mestúrano co castelán, pero en canto se escolarizan abandonan o galego como idioma de comunicación aínda que pais e nais sigan dirixíndose a eles en galego. Coñezo bastantes casos. E non vale dicir que un neno ou unha nena de catro, cinco ou seis anos está exercendo a súa liberdade a expresarse no idioma que queira. Non; a esa idade non se exerce esa escolla consciente.

Ante iso, non se pode seguir repetindo un día si e outro tamén que a causa da non transmisión xeracional está nas familias. Estará nalgunhas, pero hai outras que sofren as consecuencias de que non se planifique un sistema educativo que compense os desequilibrios que hai na sociedade. E xa van alá moitos anos de continuísmo.

Sobre iso xa se manifestou a Academia:

[...] cales son os motivos da creba da transmisión interxeracional do galego? O traballo explica que esta ruptura non é consecuencia tanto das decisións das familias, senón que máis ben procede de "aspectos relacionados coa súa escasa presenza na socialización secundaria", nomeadamente no ámbito escolar e de maneira especial en determinados contextos semiurbanos. Sobre o papel da escola, aínda que se evidencia que a institucionalización deu avances positivos, como demostra a crecente competencia para ler e escribir en galego desde os anos noventa, sinálase tamén que co último decreto neste eido, o 79/2010, asistimos a unha reversión dos avances conseguidos.

Pero vese que non se lle fixo moito caso.