Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

24.7.08

O tigre celta - III: os semáforos e Julian Opie


Os semáforos en Irlanda son moi paveros. Hai moitos momentos nos que están pechados durante varios minutos tanto para os vehículos coma para os peóns e alí quedan, uns e outros, agardando a ver a quen lle toca o verde.

Eu creo que nun deses momentos de espera foi cando a Julian Opie se lle ocorreron as súas creacións artísticas, que agora están sementadas por medio mundo, incluídas algunhas rúas de Dublín. Eu puiden ver alí algunhas das súas relaxantes trangalladas.

Volvo ós semáforos: cando abren, o bonequiño dura tan pouco en verde que é absolutamente imposible cruzar toda a rúa. Non hai máis remedio ca botar a correr ou cruzar media rúa en vermello. Eu penso que é unha estratexia contra a obesidade, para que a xente ó ter que correr faga exercicio despois de tanta pinta. Non é mala idea.

20.7.08

Pintor: a forza do buxo en Melide

Foto: M. Busto

Hai tempo que teño unha débeda neste blogue pero non dou xuntado palabras que paguen como deben, porque a fartura foi moita en moitos anos. Como o tempo vai pasando, velaí a imaxe que dá conta de que no Melide natal queda para sempre na pedra a forza de buxo que admiramos desde hai xa ben outonos.

Concibiuse esta sección como unha homenaxe ós textos, ó significado ou á beleza das palabras gravadas na pedra, fronte ás numerosas placas lembrando os autores. Pero desta vez resúltanos imposible quedar só coas palabras, ben fermosas, e esquecernos da persoa. Tampouco queremos.

12.7.08

A fala dos nenos que poden escoller

Conta Paco Sánchez a observación que lle fai alguén ante o comportamento lingüístico duns nenos vascos: estaban falando castelán entre si e éuscaro coa profesora.

A reacción non me é nova. Hai algún tempo visitei o Museo do Prado cun grupo de alumnos e o primeiro que me dixo a guía que contrataramos previamente, despois do saúdo protocolario, foi:

- ¿Y cómo lleváis ahora en Galicia lo de la imposición del gallego?

Andan tan certos de teren a verdade absoluta que nin se molestan en tantear o interlocutor. Custoume traballo non prescindir inmediatamente dos seus servizos, pero optei por tratar de desbrozar un pouco tanta ignorancia. Como non tiña á man os meus tópicos, recordeille o que nos últimos tempos lles lin máis dunha vez a xornalistas coñecedores da situación galega e madrileña como Ónega ou Reigosa: Madrid é actualmente a Comunidade peor informada de todo o Estado.

Cando logramos reestablecer minimamente as relacións diplomáticas, a mulleriña aquela acabou falándome dunha excursión de cataláns na que os alumnos falaban castelán entre si e catalán coa profesora. O mesmiño que o que conta Paco Sánchez.

Eu non sei se é algunha consigna ou unha idea que pariu alguén con intencións perversas, algo así como insinuar que os profesores lles impoñen ós alumnos un idioma distinto ó que eles escollen.

Polo de pronto, eses nenos saben falar dous idiomas e poida que máis aínda, e non un só como pretenden os tangas monolingües ou os intelectuais que se manifestan en defensa de quen non precisa defensa. O reparto xa o farán como queiran cando medren.

11.7.08

O tigre celta - II: a Guinnes



Ten o seu mérito nos tempos que corren converter unha bebida alcohólica en símbolo de identidade sen que actúe a ONU ou os da adoración nocturna, pero o certo é que a Guinnes é o mellor embaixador que ten Irlanda. Máis ca Joyce, seguramente.

Eu pensaba que era un mito iso de que se nota a diferenza entre unha pinta ben tirada e unha que non se tirou como é debido, pero nótase. Tamén é certo que para saborear unha ben sabedeira hai que ter paciencia, pero merece a pena a espera e pódese enredar o tempo observando todo o proceso.

Unha pinta ben tirade seica aguanta unha moeda de euro pousada na escuma. Eu vin como a un tipo de Valladolid lle tragou un céntimo a que estaba tomando mentres Torres marcaba ese gol que deu a volta ó mundo. Ou a pinta se emocionou co acerto do dianteiro medio-galego ou non estaba tirada con todas as da lei.

Ninguén me debuxou o trevo na escuma, pero seica hai sitios onde o fan. Paréceme ben. Se hai quen se dedica ó latte-art non vexo que mal hai en facer Guinnes-art. A arte é o que ten, que está ó alcance de todos. Eu mesmo estou pensando en converterme no primeiro artista de Limp-art. A miña modalidade vai consistir en facer debuxos na vitrocerámica co produto ese que se lle bota para que brille coma a patena. Se cadra chámolle Vitro-art, que farda máis.

6.7.08

O tigre celta - I: o irlandés


LIMIAR
Teño ben claro que sacar conclusións sobre calquera sitio a partir dunha estadía tan curta como foi a miña en Irlanda é arriscado, pero como isto non é ningunha publicación científica, botareime de coto ó río e falarei coma un libro aberto sobre uns cantos aspectos.

O IRLANDÉS
A Constitución irlandesa recoñece o irlandés como primeira lingua do país e, aínda que o seu uso sexa minoritario, creo eu que ningún irlandés protesta por iso nin permite que se menosprece.

O irlandés non se oirá moito, pero vese continuamente. Está presente de xeito xeralizado na rotulación e un nunca ten a sensación de que estea subtitulando o inglés. Todo o contrario: case sempre aparece de primeiro ou de xeito máis destacado.

Nos últimos anos, ó referirse ó espectacular desenvolvemento económico de Irlanda (os anos do tigre celta), non foron poucas as veces que lles lin a columnistas da nosa terra alusións á situación lingüística de Irlanda dicindo, de maneira clara ou simplemente insinuando, que os irlandeses non "estorbaban" os inversores estranxeiros co seu idioma como, segundo eles, facemos aquí co galego.

Pero recentemente lin que en Irlanda hai agora unha renovada paixón polo irlandés, e hai uns días contaban alí que as gaelscoileanna están de moda.

Non me sorprende. Á riqueza fai que un se sinta orgulloso de si mesmo e do seu. Eu sempre digo que a principal diferenza lingüística entre Cataluña e Galicia é que os cataláns son ricos e nós pobres. Por iso eles se sentiron sempre orgullosos da súa cultura, como fan agora na nova Irlanda rica. E non van espantar con iso a ningunha multinacional, como non se espanta aquí por moito que teimen niso catro mentecatos. O que levou as multinacionais á illa verde foron principalmente as favorables cargas impositivas, e alí seguirán mentres as condicións sexan as que son.

Tamén creo que o futuro do galego vai estar moi vinculado ó futuro económico da nosa terra, por iso temos que mirar ben polos nosos recursos e non regalárllelos a ningún Villar Mir.