Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

20.1.12

Memoria e verdade


I
Hai moito tempo, non sei onde, fóronseme os ollos a un poema de Ángel Miguel Queremel, un autor venezolano, e quedáronme gravados na memoria uns versos que me impresionaron:
Aún recuerdo el impacto de las balas
en el cuerpo caído del compañero muerto
(...)
Ó repetilos, con tanto fonema oclusivo, parecíame mesmo oír o ratatá das metralletas e o impacto dos proxectís nos corpos dos soldados tirados no chan.

Pasados uns anos, conseguín o libro e puiden reler o poema enteiro. Titúlase "Manifiesto del soldado que volvió de la guerra". Tamén puiden comprobar que a memoria me traizoara e que os versos que eu lembraba dicían, en realidade:

Yo sé a lo que suena
la bala que hiere el cuerpo del compañero ya muerto
(…)
O poema enteiro ségueme parecendo estremecedor, xa desde o comezo...
Sabedlo.
Las balas perdidas mueren en la boca de los muertos olvidados
... pero os outros versos en concreto gústanme máis na versión que a miña memoria recreara, erradamente.

II
No suplemento dun xornal galego lin hai uns cantos anos un poema que facía un chamamento á defensa do idioma a partir da planta camariña, unha especie de "ecolingüismo", supoño. Gustárame moito a cadencia, as evocacións,… Nin me acordo do nome do autor, que non era moi coñecido, nin da maior parte do poema. Tan só lembro o comezo e un verso de contra o final:

Eu plantei unha flor camariña
(…)
camariña das linguas, camariña…
(…)
 Teño medo de atopalo.

III
Ás veces, as ensoñacións superan a realidade.

10.1.12

Valados


A min gustábanme os valados que xa non hai, case. Fóronse esbarrigando e boto de menos a súa presenza camuflada na paisaxe, coma exércitos en ringleira.


Non reciben mimo os valados. Deberían ter, cando menos, a mesma consideración ca os hórreos, os cruceiros ou os petos de ánimas. Pero non; os valados son vítimas do esquezo e caen de seu ou a golpe de excavadora sen que ninguén mire para eles.   

Os valados da miña infancia eran anchos e exhibían fachendosos a arte dos arxinas. Eu camiñaba por eles xogando a ser funámbulo, con seguridade, case con tanta coma cando ía polos camiños que delimitaban. De vez en cando movíase unha pedra e había que recompoñer o equilibrio para non caer. Bo adestramento para a vida, que é así.

Os valados da miña infancia tiñan buratos para os lagartos e revestíanse cunha manta de musgo cando a sombra dos carballos era duradeira e había lentura nos cachotes.


Tamén tiñan rebos para arrebolarlles ás culebras e ós inimigos. 

Agora estamos indefensos.