"Un lugar tranquilo", de Benito Leiro: "fariña" legal

Portada de "Un lugar tranquilo"

A prensa internacional refírese con asombro ó secuestro do libro Fariña, de Nacho Carretero e ós recortes de liberdade en xeral na España amordazada. A orde de incautar o libro deuna unha xuíza que seica quere poñer así a salvo a honra dun vello político ó que relacionan con actividades ilegais.

Como era de esperar, a decisión provocou o efecto contrario e o libro, que xa levaba máis de dous anos no mercado, estase lendo e vendendo agora máis ca nunca, e iso que xa fora un éxito desde a súa saída.

O contido xeral non é moi distinto ó de Un lugar tranquilo. Contrabando, droga e corrupción nas Rías Baixas, publicado polo xornalista Benito Leiro xa en 1993. En internet pódese atopar o índice completo e ata se poden ler algúns capítulos enteiros.

O personaxe supostamente damnificado aparece no libro de Nacho Carretero nun único parágrafo e nunha nota a pé de páxina. O seu protagonismo non chega a dez liñas. Pola contra, no libro de Benito Leiro dedícaselle un capítulo de cinco páxinas (185 a 189) no que sae a mesma información  ca en Fariña e bastante máis aínda. A maiores, cítase en varias ocasións máis ó longo do libro e tamén aparece en fotos, igual ca outros de máis sona.

Sendo así, a min paréceme unha falta de consideración por parte da xuíza que mande secuestrar o libro que di pouco e ignore o que di bastante máis.

Eu quero que os libros en galego reciban a mesma atención cós libros en castelán, aínda que só sexa para que teñan tamén publicidade de balde e poidan ser un éxito e venderse e reeditarse e converterse en serie televisiva e saír na foto con Guardiola.  

Aínda que só sexa por iso.

A "línea". O reloxo da infancia

Eu nacín nun lugar onde o Candán se debruza xa definitivamente para beber no río que rega e bautiza o val. Deza dunha beira; Trasdeza, da miña. 

Sendo eu neno, a xente alí vivía do que vivía a maioría da xente do rural naqueles tempos: algo de aquí, algo de alí... e íase tirando.

Por alí pasaba a línea. Na barriga daqueles autobuses, que cada día ían de Vigo a Lugo e viceversa, poñía “Empresa Gómez de Castro”, pero por moi grandes e artísticas que fosen as letras, a xente chamáballe sempre “a línea”.

A línea levoume moitas veces a Lalín, algunhas veces a Vigo para cobrar "a beca" da Barrie e a Pontevedra para calquera asunto e, de paso, para verlle o cu pelado á mona da alameda. Pero, sobre todo, a línea marcou o ritmo da miña vida e o da miña tribo durante varios anos.

Daquela a estrada (PO-534) era mala, pasaban poucos coches, os motores facían moito ruído e os tubos de escape facían pouco por silencialo. Deste xeito, a línea era un referente temporal claro e regular para a xente, tanto se estaba na casa coma nas leiras. 

- Érguete, que xa subeu a línea!
- Hai que botar as vacas, que xa pasou a línea.
- Voume, que xa baixou a línea e hai que ir poñendo o xantar ó lume.
- Xa vai aí a línea e eu aínda así.
- ...

Entre Lalín e Aciveiro cruzábase a que ía cara a Vigo –para nós, a que subía- coa que ía de Vigo a Lugo –a que baixaba-. Así que, cun intervalo de menos de media hora entre unha e a outra, había dúas alertas cadra catro horas: contra ás oito da mañá, sobre as doce, aí polas catro e sobre as oito da tarde. Así todos, todos os días do ano, a non ser que a neve pechase o Penadoiro e houbese que buscar ruta alternativa. Cando era así, ata había o perigo de pasar sen xantar ou de botar o día na cama, porque a línea non cumprira co seu cometido de marcar o tempo.

Despois, os tubos de escape convertéronse en silenciadores, os motores naceron xa máis calados e a línea deixou de ser alerta desde a montaña ó val, plaxiando a Cabanillas. Os autobuses ata cambiaron de nome e de color, pero eu gardei sempre na memoria aqueles tempos.

Titular de "Praza Pública", 16/02/18

Estes días leo na prensa que hai algo de barullo porque suprimen este servizo. Supoño que é unha decisión intelixente para que non poidan marchar os que aínda quedan alí, para fixar xente no rural a base de incomunicalos co exterior. Pero para min é un roubo, o roubo do reloxo da infancia.

Autobús da empresa Gómez de Castro