Doly Pentreath, con nome de ovella e xenio de leoa, faleceu en 1777. Era a última falante de córnico, idioma hoxe recuperado, e seica expirou dicindo “Me ne widn cewsel sawznek!”. Sei o que quere dicir pero déixoo así para intrigar.
Touré Udaina Burbur ou Antonio Udina Burbur, como din outros, foi o último falante de dálmata. Faleceu en 1898 na illa de Krk e máis de cen anos despois o escritor Igor Lugrís fíxoo protagonista dun dos seus poemas.
No 1974 faleceu Ned Maddrell, o último falante de manx, lingua que tamén reviviu anos despois.
Un tal Bogon morreu o 5 de novembro de 1995. Era o último falante de kasate, unha lingua do Camerún.
En setembro do 2004 faleceu Yang Huanyi, a última falante de nushu, enigmático idioma do sur da China falado só por mulleres.
Marie Smith Jones, a última nativa de Alaska que falaba a lingua eyak, morreu o 24 deste mes, hai xusto unha semana.
Seica o loro dun tal Huboldt foi o último falante da lingua dos atures, aló no Caribe.
Hai poucos meses a prensa dicíanos que a lingua zoque, en México, está a punto de extinguirse porque os dous únicos falantes que quedan están enrabeados e non se falan.
Eu tamén quería ser un deses, quería ser o derradeiro falante do galego. Viviría subvencionado –supoño que o goberno investiría cartos en protexerme- e viaxaría como exhibición de feira en feira, falando só. E cando morrese había saír nas enciclopedias e algún tipo raro sen nada mellor que facer había escribir sobre min nun blog, para deleite dos meus bisnetos.
Por iso animo os meus alumnos a que non falen galego, pero os meus alumnos nunca me fan caso. Por iso creo que o galego ten futuro. Por iso e porque o outro día oín un neno na Ferrería, en Pontevedra, que lle dicía a súa nai:
- Mamá, mamá, vou pillar as pombas!
E era o neno máis guapo de todos.