Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

13.3.17

Toponimia de Agolada

Luz Méndez e outros, antes de comezar a presentación de "Toponimia de Agolada"
Volvín ós pendellos de Agolada, que xa non teñen feira pero si vida. Desta vez o motivo foi a presentación de Toponimia de Agolada, de Luz Méndez, co que se inaugura a colección "Terra Nomeada", promovida pola RAG coa colaboración económica –sempre imprescindible- da Deputación de Pontevedra. É unha interesante iniciativa coa que se pretende espallar o coñecemento e o valor da toponimia dun xeito divulgativo, fuxindo de explicacións para expertos que moitas veces resultan excesivamente densas para o gran público.

O local escollido no recinto dos pendellos quedou pequeno para a ocasión. Foi unha lástima que chegase puntual para a presentación do libro porque perdín case toda a visita guiada que o historiador Manuel Bustofixo previamente polo conxunto arquitectónico dos pendellos. Tendo en conta o pouco que aínda pillei e os coñecementos e entusiasmo do guía, estou seguro de que debeu ser ben interesante.
Un momento da presentación
Houbo varias intervencións de expertos e de autoridades: o Alcalde de Agolada, o representante de Cultura da Deputación, Gonzalo Navaza, Xesús Ferro e a propia autora. Todas elas foron amenas e non moi extensas, algo que tamén se agradece cando os participantes son moitos e un está de pé. Tamén tocaron os gaiteiros de Bico da Balouta e cadrou que acabei parolando cun deles asentado alá pero nado en Ribadeo. Tivemos tempo para que recordase un pouco o Ribadeo da súa infancia, para que me contase a historia do tesouro do Marqués de Sargadelos e como el, sendo novo, revisou unha por unha todas as covas da ría de Ribadeo por se daba con el.

Por se todo isto fose pouco, cadrei alí co sempre mestre e vello amigo Vázquez Pintor, con quen me retratei na noite. Recordamos a anterior visita ós pendellos, cando aínda non estaban amañados, e como aquela mesma tarde acabamos pingando coma pitos e medio espidos para enxoitarnos na palleira da súa estirpe de Quián, un dos topónimos que Luz Méndez explica no seu libro.
Con Vázquez Pintor
Mereceu a pena a viaxe.