Antolín Santos Mediante Ferraría. Poesía completa.

A Fundación Pedro Barrie de la Maza publicou recentemente esta nova achega de Xoán Babarro á figura de Antolín Santos Mediante.

A obra de Xoán Babarro, que é o resultado dun laborioso proceso de investigación, pon deste xeito a disposición do público nun único volume as composicións poéticas que o autor eonaviego deixou dispersas en varias publicacións.

Velaquí un novo recurso para dar a coñecer no Eo-Navia a cultura da zona. Ben sería que se fixese uso del.

O camiño de volta

Disque foi Mark Twain o primeiro en reflexionar publicamente sobre o feito de vivir ó revés, indo de adiante para atrás, de vello para neno. Non sei. Sería ou non sería. A min, cando estiven na súa casa, non me dixo nada.

Scot Fitzgerald pilloulle a idea e converteuna en relato, alá no 1922. Ben recentemente puidemos asistir á versión cinematográfica desta historia, onde Brad Pitt fai de Benjamin Button.

E mentres a película se exhibe aínda nas salas de cine, o mundo do cómic aproveita o tirón e adapta o relato, con ilustracións de Kevin Cornell.

En 1926 Rafael Dieste publicou a súa particular versión do asunto no relato “O neno suicida”, incluído en Dos arquivos do trasno .

Pero de todas as propostas literarias da idea, a que máis me gusta é a que fai Xuán Bello neste fermoso poema, onde non só un vello vai cara a neno, senón que é a propia natureza quen retrocede:

A LA SOMBRA DE UN CEREZO

El día que se murió mi abuelo soñó que estaba
a la sombra de un cerezo, cerca del río, durmiendo.
Y mientras dormía soñaba que las cerezas, ya maduras
de junio blanqueaban, se ponían verdes y florecían
entre las hojas con rocío de una mañana de marzo.
Soñó que los caminos yermos se abrían al paso de la gente
que volvía con canciones en la boca y con palabras perdidas
hace tiempo entre hojarasca.
Soñó casas que nacían del fuego,
yerba de la hoz, grano de la harina.
Soñó una vieja hermosa que era cada día que pasaba
mucho más joven.
Y cuando despertó un niño salió de él,
en dirección al río, corriendo.

O poema deste magnífico autor asturiano está incluído nesa xoia que é Paniceiros, recentemente publicado en galego por Positivas, unha editorial humilde na que Paco Macías, pasiño a pasiño, vai creando un meritorio catálogo.

Por estas terras tamén andamos agora co noso particular camiño de volta. Non sei de que nos sorprendemos; xa nos avisara Díaz Castro co seu poema "Penélope":

Un paso adiante e outro atrás, Galiza

i a tea dos teus soños non se move

(...)

Dándolle á lingua

CORRECCIÓN: Onde pon "fronteira administrativa e fronteira política, debe poñer "fronteira administrativa e fronteira lingüística".

A noticia:

http://www.lne.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2009031200_41_734706__Occidente-Anxo-Quintana-deja-lengua

Bruce Springsteen e o galego

Non lembro ben o ano. Só que era un daqueles Xacobeos de masas. Tampouco me acordo doutros datos con detalle nin vou buscar vellos recortes de prensa. Abóndame coa mensaxe, dereitiña ó corazón.

Baixa do avión en Lavacolla e descobre, non sei como, que nós somos nós e falamos como falamos.

En vez de pedir caprichos de divo solicita unha profesora de galego. Nunhas horas de clase improvisada aprende o necesario.

Pola noite, miles de persoas agardan. Bruce sae ó escenario e berra:

-Boas noites, Galicia!

Milleiros de persoas quedan coa carne de pita con aquel disparo inicial, dereitiño ós corazóns.

Non foi o saúdo a única mensaxe en galego. Houbo máis doses de dignidade para a nosa lingua. A mesma que outros desprezan. Seica nos veñen tempos difíciles.

En agosto volve Bruce, born in the USA, aquel que gozou e fixo gozar falando galego no Monte do Gozo.

Eu xa teño a miña entrada.

O novo bipartito e as súas intencións lingüísticas

MOMENTOS HISTÓRICOS, FEITOS HISTÓRICOS

Ía escribir sobre as intencións lingüísticas do novo bipartito (Presidente 1 - Presidente 2) pero estou vomitando co noxo e por iso é mellor que as escoitedes vós mesmos, se tedes aguante:

Eu só comento un detalle (podédelo escoitar entre os minutos 17:33 e 18:00):

O novo goberno seica vai conseguir o feito histórico de que un alumno poida dirixirse ó profesor ou facer os exames en castelán nunha clase que se lle imparta en galego, sempre que non sexa a de Lingua Galega.

Ou sexa, o novo goberno vai conseguir que suceda o que xa sucede, que os alumnos poidan facer o que xa fan e que sexa legal o que xa é legal.

Histórico de todo!

NOTA:

Aínda que non as comparta, acepto todas as opinións con respecto ás linguas e á política lingüística, pero danme noxo as que se basean en mentiras e se argumentan con falsidades. Se Núñez Feijoo ignora a realidade de Galicia, malo; se mente a propósito, peor. E se o novo bipartito lle move os fíos, que é o que parece, peor aínda.

desORDE anALFABÉTICA

..., Friol, Xermade, Guitiriz, Guntín, O Incio, Xove, Láncara, Lourenzá, ...

No preciso momento en que un triste Pérez Touriño asumía publicamente os resultados das eleccións e felicitaba ó gañador, a TVG ía sobreimpresionando os datos dos concellos da provincia de Lugo, un por un, por orde alfabética.

Pouco despois, mentres o presentador daba nova información, tocáballe desfilar cara ó matadeiro ós concellos ourensáns, tamén por orde alfabética:

..., A Gudiña, O Irixo, X. de Ambía, X. de Espadanedo, Larouco, ...

Por orde alfabética!!??

Friol, Xermade, Guitiriz, Guntín, O Incio, Xove, Láncara, ... !?
O Irixo, X. de Ambía, X. de Espadanedo, Larouco, ...!?

Que pasa coas nosas letras? Que demostra iso de que o X apareza despois do I e antes do L e non ó final? Acaso pelexou co V e co Z, que serían os seus veciños naturais.

Non. Demostra que, a pesar de que en pantalla viamos X, nalgún recanto fondo, nalgún chip traidor, figura aínda Germade, Jove, Junqueira, ... Así cadran as cousas.

Demostra que en 2009, vinte e seis anos despois de que a Lei de Normalización Lingüística (1983) establecese no seu artigo 10 que “Os topónimos de Galicia terán como única forma oficial a galega” rezuma aínda polos poros da tecnoloxía e das mentes da xente un pasado de aldraxe, unha man misteriosa que nos espeta na lama cada vez que queremos erguer os ollos para ver o sol.

“Hai que ser tolerantes, non se pode ser radicais, as cousas teñen que ir pouco e pouco, sen imposicións ...”. O que hai que ser é parvos para non sermos capaces de poñer no seu sitio os nosos nomes... en 26 anos!

E oír o que hai oír...