Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

25.5.10

Toponimia

Leo na prensa que os da comisión de toponimia andan á procura de 1.200.000 topónimos galegos. Non son poucos pero agora que Galicia é bilingüe por decreto a cousa é máis doada, porque imaxino que Sobrado dos Monxes / Desván de los Monjes contará por dous. E se valesen as denominacións das vías urbanas, tamén os de Tui botaban unha boa man co seu rueiro duplicado e ata triplicado.

Fai ben a Xunta en buscar os nosos topónimos. Os nomes son cousa importante: o festival de Cans non se podería celebrar en Cans se o sitios e chamase Perros ou Rabo de Gato, poñamos por caso. Ou xa sería outra cousa.

Os recortes orzamentarios levaron ó exército español a suprimir o servizo de pombas mensaxeiras, e a propósito da noticia entérome de que o último voo oficial dun deses bichiños, que se incorporaran a filas en 1879, tivo lugar no 2006 e foi desde as Chafarinas a Madrid. Non parece cousa grave que se perda este servizo, pero si sería grave que un día se perdese un topónimo tan bonito coma Chafarinas. Antes de dar ese sitio, eu daría Madrid, Tarragona ou Badajoz, e Perejil de regalo, por suposto.

Penso en todo isto e lembro uns cantos topónimos que me rodearon de pequeno e que ultimamente revivín con algo máis de proximidade: San Martiño, a congostra da Ermida, a fonte de Santa Lucía, os prados da Capelaíña, a fonte do Frade, ... Todos a menos de 300 metros da miña cama.

Nin trazas se ven hoxe de que alí houbese santos, nin frades, nin monxes, nin ermidas nin capelas nin nada sacro, pero os topónimos son sagrados, e marcan. Por iso me entrou a dúbida de non ter feito ben as cousas: con esas orixes, eu agora tiña que ser arcebispo ou Papa, polo menos.


Rótulos de rúas de Tui


20.5.10

Cans, Novoneira e o cine


En Cans están xa os cadeliños amarelos empoleirados nos balcóns e nos tellados esperando a gran festa do audiovisual, que terá lugar esta fin de semana.

Volverán as proxeccións ás palleiras e as estrelas transitarán as pistas da parcelaria en chimpíns adornados para a ocasión. Agroglamour. Para rematar a festa, Luís Tosar será o amo do escenario con The Ellas.

Habíalle gustar a Novoneira esta cita porque tamén lle tiraba o cine. Por unhas notas autobiográficas que se conservan o arquivo de Dionisio Gamallo Fierros e que estes días se poden ver no instituto que leva o seu nome, sabemos que no ano 52 Novoneira estudaba cine na Escola Técnica de Cinematografía de Madrid coa intención de dirixir o seu guión Ese hombre, que segundo el mesmo escribiu era unha lección do que debía ser o cine na segunda metade do século XX.

Aquel proxecto debeu quedar en nada, pero ben seguro que ó courelao lle gustaría estrear en Cans, porque sentía orgullo da terra, o mesmo orgullo co que a gárgola de A. Palacios exhibe a bandeira da Patria a unha carreiriña dun can de Cans.

19.5.10

Lingua descoidada

Anda o asunto do idioma tan revolto que xa nin me apetece dedicarlle unha liña máis. Ante tantos motivos, se non se quere razoar é simplemente porque non hai vontade de facelo. Parece que iso de coidar a lingua nunca foi asunto moi prioritario.

2.5.10

Máis vidas

Un galo vello sábese decadente pero vánselle os ollos por unha pita nova de paso que envexa un galo novo que as ghala a todas; tamén se alegra da morte a coitelo deste o día da festa. Un vagalume comparte regueiro cun vello pescador e cunha cobra de río. Sapo e sapa van de paseo. Un ourizo cacho morre estripado no asfalto coma tantos outros... Pequenas historias de animais. Máis vidas que transcorren á nosa beira cada día e nas que non reparamos. Máis vidas.

A linguaxe de Pintor, sempre viva e rica, lévanos desta vez ó detalle inadvertido, ó cotián, a un mundo co que convivimos e que non vemos. Ten algo de xogo, algo de brincadeira, pero animaliños somos todos, así que a cousa é máis seria do que parece.

E por se non quedase claro, ó final de cada historia o autor baixa do mundo da literatura e pon os pés no chan; difícil acrobacia que xa ensaiara con éxito en A tribo sabe. Ó final de cada historia espéranos a realidade: as cabeciñas do odio que lixaron as Azores, o dólmen dos Muíños ó que lle roubaron o nome, Primo Castro que agarda os tempos da memoria, o poeta que sangra, que non sabe o mundo canto doe o amor, que non o sabe.

Máis vidas.
P.S: Hoxe pola mañá escribía eu este post e agora acabo de saber que unha rúa de Cangas vai levar o nome de Vázquez Pintor. Ben me alegro por esa merecida homenaxe.