O que un día uns desalmados lle fixeron a un profesor universitario, deixándoo detrás dun taboado por non impartir as súas clases en galego, é unha canallada denunciable e punible.
Pero que ese mesmo profesor, día tras día, desde os diversos púlpitos onde lle dan voz, se comporte coma un forofo de tasca barata, é impropio dun adulto sensato, por moito que intente disfrazar o seu rancor e o seu ánimo de vinganza con argumentacións demagóxicas rubricadas de vez en cando co seu rol de constitucionalista, que campa moito.
Hai uns días, con mal aparentada cara de traxedia, referíase nun programa da TVG ó novo decreto sobre o galego no ensino, denunciando a gravidade de que miles de alumnos castelanfalantes estuden materias en galego. Digo eu que iso terá exactamente a mesma gravidade que o feito de que miles de alumnos galegofalantes leven anos estudando materias en castelán, sen que el dixese nin pío.
Afortunadamente, a maioría do alumnado que hoxe está nos centros de ensino non universitarios ten a mente suficientemente libre de prexuízos e con máis capacidade ca algúns catedráticos como para que non lle supoña ningún trauma estudar materias en calquera dos dous idiomas oficiais da nosa comunidade. Do mesmo xeito que non é ningún trauma que algúns alumnos reciban clases doutras materias en inglés nos centros bilingües, que cada vez abundan máis.
Onte atacou de novo desde o seu púlpito dominical, disparando desta vez contra a iniciativa promovida por todos os partidos políticos con representación parlamentaria para instar á Xunta a levar a cabo unha campaña de galeguización dos apelidos. Di o columnista:
“Los gallegos nos apellidamos como nos apellidamos, por más que a nuestros parlamentarios les moleste, porque así se apellidaron nuestros padres. Y éstos (ver NOTA final), a su vez, porque así se apellidaban los suyos, que heredaron los apellidos de sus antepasados”.
Pois non sempre é certo, e hai documentos que o demostran, coma este onde conviven Outeiro e Otero referíndose á mesma persoa:
"... que cobro de Patricio de Outeiro, también mayordomo que ha sido de esta cofradía, (...) por lo cual se dá por libre al dicho Patricio de Otero de todo..."
(Documento do século XVIII)
Tampouco cómpre ser ningún lince para decatarse de que os Fojo foron un día Foxo –gráfica ou foneticamente- como os Meijide eran Meixide. Eu teño copia do libro de familia de miña avoa –non estou falando do tempo dos australopitecos- no que figura o apelido da metade dos seus fillos con B e a outra metade con V, e cada un transmitiullo ós seus descendentes como lle cadrou.
Se un tal señor Blanco quere seguir sendo Blanco, como pode ser, ou non, que fosen sempre os seus antepasados, que o sexa. Pero se un Otero descobre que un día foi Outeiro e quere volver a selo, se un Fojo quere recuperar o Foxo do que saíu, se eu quero ter o V da miña avoa que filoloxicamente me corresponde, nada debe impedir que poida facelo e nada malo hai en que o goberno mo diga.
En moitos países non menos democráticos có noso, os apelidos cámbianse, póñense, quítanse, únense, sepáranse, modifícanse, altéranse, ... e non sae ningún columnista con argumentos peregrinos.
Supoño que buscar ideas orixinais e sensatas para saír con tanta frecuencia nos medios pode resultar difícil para o autor, pero non debería cebarse tanto cun tema inspirado nunhas táboas chantadas por catro desalmados. Porque aburre.
NOTA:
O mínimo que se espera dun catedrático universitario é que escriba correctamente no idioma que voluntariamente escolla. As actuais normas de acentuación do castelán establecen:
“... Sea cual sea la función que desempeñen, los demostrativos siempre son tónicos y pertenecen, por su forma, al grupo de palabras que deben escribirse sin tilde según las reglas de acentuación. (...) Por lo tanto, solo cuando en una oración exista riesgo de ambigüedad porque el demostrativo pueda interpretarse en una u otra de las funciones antes señaladas el demostrativo llevará obligatoriamente tilde en su uso pronominal”
No caso do seu éstos, non hai ambigüidade ningunha. Sobra o til.
