“Menos mal que queda la prensa regional. Fuera de Madrid hay más tranquilidad” (Manuel Campo Vidal, 11 de marzo).
“La crispación que domina la política española tiene mucho de batalla de salón cocinada en Madrid, ya que todos los ecos de desastre nacional se extinguen en cuanto uno apaga la radio o compra en el quiosco un diario periférico” (Xosé Luís Barreiro, 12 de marzo)
“La gresca que protagonizan algunos medios de comunicación con sede en Madrid está causando alarma entre los propios periodistas, que detectan la agudización de un progresivo encono o radicalización de carácter sectario. Algo que no existe en los medios de comunicación del resto de España...” (Carlos G. Reigosa, 12 de marzo)
Non debe ser casualidade que tres comentaristas políticos coincidan na mesma idea en dous días. Eu penso o mesmo desde hai tempo: Madrid é un mundo á parte e descoñece en boa medida a realidade da periferia, pero compórtase como se fose o embigo do mundo. Nótase na prensa e na rúa, no que un le e no que un escoita cando vai por alá ou cando os de alá veñen por acá.
Non digo que esteamos totalmente alleos ós temas que enchen, un día si e outro tamén, as portadas dos diarios de Madrid, pero non adoitan ser asuntos prioritarios para nós. Viven tan pechados en torno a esa placa co Km.O da Porta do Sol –por certo, creo que mal orientada-, están tan empeñados en deseñar o noso presente e o noso futuro, que non se molestan en observar o que na periferia queremos para o presente ou en preguntar qué futuro desexamos. Pero falan coma se tivesen toda a información e toda a sabedoría do mundo.
En certa ocasión lin unha columna nun xornal madrileño onde se confundía a Mesa pola Normalización Lingüística coa Dirección Xeral de Política Lingüística, que é tanto como confundir ADEGA coa Consellería de Medio Ambiente, e dicía que “unha lei galega obriga a usar o galego en...” cando debería dicir “un colectivo solicita que o galego se use en...”. O autor confundía a demanda dun colectivo non institucional cun decreto do goberno autonómico. Pero o erro estaba alí, nas primeiras páxinas dun xornal madrileño de tirada nacional, e figura nunha recompilación de artigos do mesmo columnista da que se venderon miles de exemplares. Probablemente calquera lector de fóra tome por certo o que non é máis ca unha parvada, porque o seu autor ten prestixio e leva consigo tratamento de usía.
Non é unha excepción: cousas así pasan a diario e vanse asentando tópicos e ideas falsas que nada favorecen a convivencia. Por iso non é de estrañar que moita xente pense que en Cataluña pouco menos que fusilan ó amañecer os castelanfalantes, cando o certo é que Barcelona é unha cidade principalmente castelanfalante, e non debe ser tan intolerante con España e co español cando alí existe un equipo de fútbol que se chama precisamente Español. Pregúntome se en Madrid pemitirían coa mesma actitude a existencia dun equipo que se chamase Catalán.
O malo é que todo é exportable; tamén a tensión e os problemas. Por iso creo que non sería mala cousa, se eles queren, concederlles a independencia –a Madrid, por suposto-, que na periferia xa nos iriamos entendendo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario