Sei que teño o blog cheo de trapalladas. Debería facer limpeza, pero cústame quitar cousas do medio. Escolle ti o que che pareza e non fagas caso do resto.

19.3.07

Culto ó fútbol. Fútbol oculto

Xoves, 15 de marzo.
Reenvíanme un e-mail que, baixo o título “Por eso no me gusta el fútbol”, inclúe unha antoloxía das últimas “reflexións intelectuais” de Salva Ballesta, ese dianteiro que agora xoga no Levante:

"Me gustaría conocer a Tejero " (dixo en 2006).
"Me merece más respeto una caca de perro" (en contra do barcelonista Oleguer).
Na sola das súas botas loce a inscrición Arriba España. "Lo tengo como los caballos, con hierro incandescente. Tenemos que ser todos españoles, porque vas a cualquier país y lo defienden a muerte. Aquí parecemos todos gilipollas".
"La patria es tan importante como la familia” -dixo. "A los cinco minutos me llamó mi padre y me dijo: 'eres el que más cojones tiene de toda España, y así tiene que ser. Como no digas eso, te desheredo'".
¡Que la bandera de España es la bandera de tu país! Yo la llevo donde hay que llevarla. ¡Con dos cojones!".
Sobre o Estatut de Catalunya: "¡Me parece una vergüenza! Una pasada".
Sobre a guerra de Irak: "Si [Aznar] me hace ir, voy el primero. Todos los militares que van allí, si son militares de verdad, van encantadísimos".
Sobre o 11-M: "Dadles 72 horas a los que hay que dárselas y verás cómo con esto acaban rápido. La sociedad española quiere agarrarse a las leyes, porque si actúas de la manera en que hay que actuar, dicen que atentas contra la humanidad, pero yo lo tengo claro y tengo dos cojones para decirlo. Hay que dejarse de pancartitas y hostias".

Venres, 16 de marzo.
Co título de “Altavoces del catalán en Francia”, a prensa dá conta da participación do barcelonista Oleguer e do internacional francés Thuram nun acto de apoio a un manifesto da escola Bressola, en Perpiñán, en defensa do uso do catalán nas escolas da zona francesa de fala catalá. É un obxectivo polo que loita a Bressola desde hai 30 anos. Apoian o mesmo manifesto outras persoas do mundo do fútbol, como o presidente do Barça, Giuly, o seleccioandor francés, e tamén xente allea a este deporte: Ariadna Gil, Manu Chao, Lluis Llach, Quim Monzó e Isabel Clara-Simó.

Domingo, 18 de marzo
Baixo o título “Unha persoa, un poema”, o suplemento cultural do Diario de Pontevedra dá conta das preferencias poéticas de varias persoas. Unha delas é Fernando Vázquez, adestrador do Celta, que se decanta polo poema “Jerry Lee Lewis” de Estirpe, de Ferrín, coa seguinte xustificación:
“En Jerri Lee Lewis ironiza cos símbolos de toda unha xeración, que dalgunha maneira considero a miña, tanto os culturais como os estéticos ou os musicais, desde Gene Vicent aos mods, dende Tommi Steel ata as galletas María. No poema atópase mesmo pop en confrontación coas esixencias políticas da resistencia ó franquismo. En resumidas contas, gústame a pirueta que Méndez Ferrín traza a partir das circunstancias históricas da época e as arelas adolescentes”.

Eu non esquezo que lin por primeira vez Longa noite de Pedra nun autobús que me transportaba a un campo de fútbol para xogar un partido. O libro levábao un compañeiro de equipo que despois defendeu a camisola do Celta en varias categorías. Ningún profesor me falara nunca da obra nin de Celso Emilio. Foi alí, pouco antes de xogar un partido de fútbol, onde me enterei de que a noite era de pedra, coma as conciencias.

Xa non é a primeira vez que me refiro á inxustiza que cometen os que aínda continúan identificando fútbol con incultura. Creo que algún día vou escribir a fondo sobre iso, que non todo son Salvas e "con dos cojones".

Ningún comentario: