Do Navia ó Navia: o mesmo río, a mesma lingua

Navia, 12 da mañá: presentación do Informe lingüístico sobre a nosa terra Eo-Navia (Occidente de Asturias)

Baixo os brazos escalazados dun Cristo que non entende nada, o Padre Carlos debulla o libro con palabras ben medidas. Comedidas. Emilio –creo lembrar que se chamaba- berra con máis xenio:

- Son asturiano e falo galego! Son asturiano e falo galego!

Coma el, outros 40.000. Aínda que non o saiban.

Tamén falamos dos ausentes, dos que levan meses tirando pedras, rompendo pontes.

- Que gusto dá oír a gheada –dixo alguén.

Falaba das palabras para o peche, poucas pero ben-ditas (por algo estabamos na capela) de Quique, a voz que chegou do sur ateigada de ilusión. A man que sempre está, o nome que nunca aparece. Paixón e humildade. Armenia ó lonxe.

Bebemos viño nun lugar de onde seica expulsaron hai pouco a Castelao -debe ser que o seu saber molestaba nas paredes- e improvisamos un xantar no que empezamos colgando os carnés nas bocas que falan a mesma lingua en terras diferentes, para sabermos quen somos os que alí cadramos pola mesma causa. Comemos con alegría un arroz triste e non quixemos lingua por non sabermos de que lingua nos falaban. Andamos revoltos entre as setas dos montes que apagamos na miña punta. Acendemos lumes en bitácoras decentes e indecentes. Unha Estrela chegou desde Compostela e xogou a ser caníbal. Recitamos versos palindrómicos e fixemos política con plenos en garitos innombrables. E que sei eu!

De remate sacamos a foto da peña do Bilbao e espallámonos de novo, desde o Navia do Fragoso –trasnada cunqueiriana- ó Navia de Asturias que antes foi noso. A mesma lingua.

Mañá, se cadra, outros contarán outra película, tirarán máis pedras. Xa estamos afeitos.