Escraches en Castropol, hai cen anos

A min non me gustan os escraches, aínda que entendo a inciativa como reacción desesperada, porque peor ca que a un o vaian apupar á casa é non ter casa na que ser apupado.

Tampouco me gusta o nome. Non sei quen inventou palabra tan fea podendo chamarlle, por exemplo, fanfarria ou fanfarra, que dos dous xeitos se denomina unha algarada pacífica, acompañada de cánticos e instrumentos musicais ruidosos, montada para estorbar ou meterlle medo a alguén.

Disque a palabra é cousa de arxentinos. Aínda me custa crelo, co elegantes que son falando. Non hai máis que oír a Jorge Valdano, que é capaz de venderlle un coxo ó Real Madrid sen quitar o sorriso da boca nin erguer a voz. Ben pensado, fanfarria tampouco é nome moi bonito.

O nome será arxentino e dos anos 90, pero que non pensen os políticos que os escraches son cousa tan nova. Por Castropol algún xa perdía o sono hai cen anos pola mesma causa, e poeta houbo que deixou constancia para a historia:

(Castropol, nº 247. 20 de xaneiro de 1912)

        ¡CORAXUDOS!

  Xa se deitara temblando,

despertou despavorido,

as doce daba el reló,

e escuitou...

  —Eí tan —se dixo—;

veñan os guardias al punto,

el fusil traigan consigo,

disparen, maten e collan

e á cárcel los leven vivos.

  No me deixan descansar,

vaia al deño el ser político.

  —¿Que teis?—lle dice a muller—.

  —¿Pois tu non sintes el ruído?  

  —¿Que ruído? Debes soñar.

  —¡Soñarei! Sonan os chifros,

  —Anda, que son as orellas.

  —¡Ojalá! Son esos pillos.

  —Mira, dorme, non delires.

  —¿Pois, que hai nestos ouguidos?

  —Fácil he de adiviñar:

el medo que teis contigo.

                                                   FARRUCO

Como vedes, sigo coa prensa especializada...