Escribir cos días contados

Ando estes días “fuzando” na obra de María Mariño –este ano toca-, autora que escribiu os seus últimos versos sabendo que lle quedaba pouco tempo para facelo. A morte esperábaa na volta do camiño, e ela sabíao. Ten que ser terrible escribir decatándose de que calquera verso pode ser o último. Tivo que que tremerlle a man ó escribir

Chega a hora que marcou o tempo
-xeada que apaga o sol-
chega a hora fría aquela de contas feitas
(...)

Non é o único caso relativamente recente na nosa literatura:

Poesía última de amor e enfermidade, de Lois Pereiro, é un título que non agacha segredo ningún, como non o agacha o acróstico destes versos seus:

Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise

sabendo que debería ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun in interludio
atroz entre dous muros de silencio

(...)

Eusebio Lorenzo Baleirón, que lle recitaba versos a Paulino na mesa do Candilexas mentres enfriaba a sopa, escribiu os poemas que compoñen A morte presentida sabendo tamén que o reloxo pararía axiña.

sei que tal vez non veñan
albas novas mirarme
(...)

María Mariño, Lois Pereiro, Eusebio,...seguro que non son os únicos casos. Hai xa máis de 40 anos, o Doutor García Sabell reflexionou sobre o sentir da xente en tales circunstancias (“Análisis existencial del hombre gallego enfermo”), pero el non abordou as consecuencias na creación literaria. Velaí un tema de estudo para quen teña gana (e tempo): escribir cos dís contados.