Informando
Cómpre que a xente estea ben informada, e por informes que non sexa.
A mediados do 2006 a Secretaría Llingüística del Navia-Eo publicou o Informe sobre a fala ou gallego-asturiano. Trátase dun documento de 44 páxinas que inclúe un pouco de todo, como xa se indica no subtítulo: “Úa perspectiva hestórica, social y llingüística”.
Despois dunha introdución que agradeceriamos máis concreta, para sabermos ben quen e cando comezou o proceso de dignificación da cultura da comarca, cóntasenos unha de romanos que arranca no século I d. C e acábase falando dos distintos tipos de hórreos, dos tellados das casas, do caldo e da empanada. Dáselle despois outra volta ó asunto da identidade e os “sentires” e, por fin, aparecen 7 páxinas filolóxicas nas que se conclúe defendendo a idea do “continuum”. O problema está en que esa liña de argumentación e esas conclusións, con outros trazos, poderían servir para o Eo-Masma, para o Miño-Lérez, para o Candán-Faro ou para o treito Nacional-525 – Nacional- 541. O informe continúa cun capítulo alusivo ó labor da ALLA no Eo-Navia que, polo que se indica, ignorou de xeito oficial a especificidade lingüística eonaviega ata 1995, e remata cun apartado de conclusións e propostas.
A comezos de 2007 a asociación Abertal del Eo-Navia, que tamén ten “un sentir” pero algo distinto, publicou o Informe lingüístico sobre a nosa terra Eo-Navia (Occidente de Asturias). Trátase dun documento de 90 páxinas (iso si, con 9 milímetros menos de alto e dous centímetros e medio menos de ancho), que dedica case 70 á análise filolóxica da zona eonaviega. Parte da postura oficial actualmente en Asturias e despois confróntase coa opinión de dezasete especialistas de distintas épocas e lugares –asturianos e de fóra-, de varios informes de organismos e institucións europeas e achégase a opinión doutras persoas de diversos ámbitos sociais. No capítulo seguinte analízase a fondo a cuestión do nome da lingua do Eo-Navia, sen agachar ningún. Nos dous apartados seguintes faise un pormenorizado estudo dialectal da zona e aplícanse técnicas glotométricas, partindo de 28 trazos dialectais, para ver o achegamento/distanciamento da variante eonaviega ó galego e ó asturiano. Aparecen despois unha serie de consideracións sociolingüísticas e analízase a toponimia e a normativa como exemplos de aculturización. Remátase cun apartado de conclusións e un apéndice con textos comparativos, ademais de cumprida bibliografía.
A mediados do 2006 a Secretaría Llingüística del Navia-Eo publicou o Informe sobre a fala ou gallego-asturiano. Trátase dun documento de 44 páxinas que inclúe un pouco de todo, como xa se indica no subtítulo: “Úa perspectiva hestórica, social y llingüística”.
Despois dunha introdución que agradeceriamos máis concreta, para sabermos ben quen e cando comezou o proceso de dignificación da cultura da comarca, cóntasenos unha de romanos que arranca no século I d. C e acábase falando dos distintos tipos de hórreos, dos tellados das casas, do caldo e da empanada. Dáselle despois outra volta ó asunto da identidade e os “sentires” e, por fin, aparecen 7 páxinas filolóxicas nas que se conclúe defendendo a idea do “continuum”. O problema está en que esa liña de argumentación e esas conclusións, con outros trazos, poderían servir para o Eo-Masma, para o Miño-Lérez, para o Candán-Faro ou para o treito Nacional-525 – Nacional- 541. O informe continúa cun capítulo alusivo ó labor da ALLA no Eo-Navia que, polo que se indica, ignorou de xeito oficial a especificidade lingüística eonaviega ata 1995, e remata cun apartado de conclusións e propostas.
A comezos de 2007 a asociación Abertal del Eo-Navia, que tamén ten “un sentir” pero algo distinto, publicou o Informe lingüístico sobre a nosa terra Eo-Navia (Occidente de Asturias). Trátase dun documento de 90 páxinas (iso si, con 9 milímetros menos de alto e dous centímetros e medio menos de ancho), que dedica case 70 á análise filolóxica da zona eonaviega. Parte da postura oficial actualmente en Asturias e despois confróntase coa opinión de dezasete especialistas de distintas épocas e lugares –asturianos e de fóra-, de varios informes de organismos e institucións europeas e achégase a opinión doutras persoas de diversos ámbitos sociais. No capítulo seguinte analízase a fondo a cuestión do nome da lingua do Eo-Navia, sen agachar ningún. Nos dous apartados seguintes faise un pormenorizado estudo dialectal da zona e aplícanse técnicas glotométricas, partindo de 28 trazos dialectais, para ver o achegamento/distanciamento da variante eonaviega ó galego e ó asturiano. Aparecen despois unha serie de consideracións sociolingüísticas e analízase a toponimia e a normativa como exemplos de aculturización. Remátase cun apartado de conclusións e un apéndice con textos comparativos, ademais de cumprida bibliografía.
Ningún comentario:
Publicar un comentario