Hai un sentir...
I
Os sentimentos son cousa moi sagrada. Dise que os terrícolas do occidente de Asturias non se senten galegos. Certo, e poida que non se sintan galegos por algo tan terrible como que non son galegos. Pero tamén é certo que, non sentíndose galegos, son poucos os que se senten teimudamente antigalegos, e calquera que lea a prensa pode pensar que son batallón.
É o mesmo motivo polo que os suízos que falan alemán non se senten alemáns, nin os que falan francés no Quebec se senten franceses, nin os franceses do Rousillon que falan catalán se senten cataláns. Pero saben ben que o que falan é alemán, francés e catalán, que unha cousa é a lingua e outra o carné de identidade nacido das fronteiras administrativas. Desta confusión xa teño falado eu noutros lugares.
“Hai un sentir de que a nosa fala é algo distinto do galego”. Moitas veces teño sentido este argumento. Como dicía antes, os sentimentos son cousa moi sagrada, pero filoloxicamente inútiles. E digo eu que aquí estamos falando de filoloxía, non confesando xente que quere librar do inferno.
Se polos sentires fose, o galego durante o franquismo era un dialecto, porque iso era o que se lle dicía á xente e a xente asumiuno e sentiuno, que os colonizadores son moi listos meténdolles na cabeza as súas ideas ós colonizados. Incluso hai quen o sente na actualidade, e mesmo quen sente que é un “dialecto de mierda que yo no quiero que mi hijo estudie”. Pero, aínda que este fose o sentir maioritario durante o franquismo e excepcional na actualidade, calquera persoa á que lle desen ben o Parvulitos sabe que o galego era, é e será (?) un idioma distinto, con personalidade propia.
II
E aínda que os sentires fosen filoloxicamente relevantes, é certo que existen os sentires dos que se fala, pero tamén houbo os sentires de Cotarelo Valledor, de Mediante, de Penzol, etc. E hai os sentires de Quique de Roxíos, de Benigno Fernández Braña, de Crisanto Veiguela, de Ángel Prieto, de Santi Somoza, de César López, Begoña Martín, Xosé Carlos Álvarez, Frías Conde, ... E hai tamén outros sentires silenciados que non cito para non comprometelos. E aínda quedan os sentires de xente que non asina poemas nin relatos nin pezas de teatro, xente coa que asino unicamente cuncas de viño e conversas nos bares e que acenan coa cabeza por non entenderen nada desta guerra.
Os sentires son algo individual, íntimo e sempre respectable, pero se os queremos colectivizar e convertelos en argumento non sería mala cousa telos todos en conta e non só os que conveñen.
I
Os sentimentos son cousa moi sagrada. Dise que os terrícolas do occidente de Asturias non se senten galegos. Certo, e poida que non se sintan galegos por algo tan terrible como que non son galegos. Pero tamén é certo que, non sentíndose galegos, son poucos os que se senten teimudamente antigalegos, e calquera que lea a prensa pode pensar que son batallón.
É o mesmo motivo polo que os suízos que falan alemán non se senten alemáns, nin os que falan francés no Quebec se senten franceses, nin os franceses do Rousillon que falan catalán se senten cataláns. Pero saben ben que o que falan é alemán, francés e catalán, que unha cousa é a lingua e outra o carné de identidade nacido das fronteiras administrativas. Desta confusión xa teño falado eu noutros lugares.
“Hai un sentir de que a nosa fala é algo distinto do galego”. Moitas veces teño sentido este argumento. Como dicía antes, os sentimentos son cousa moi sagrada, pero filoloxicamente inútiles. E digo eu que aquí estamos falando de filoloxía, non confesando xente que quere librar do inferno.
Se polos sentires fose, o galego durante o franquismo era un dialecto, porque iso era o que se lle dicía á xente e a xente asumiuno e sentiuno, que os colonizadores son moi listos meténdolles na cabeza as súas ideas ós colonizados. Incluso hai quen o sente na actualidade, e mesmo quen sente que é un “dialecto de mierda que yo no quiero que mi hijo estudie”. Pero, aínda que este fose o sentir maioritario durante o franquismo e excepcional na actualidade, calquera persoa á que lle desen ben o Parvulitos sabe que o galego era, é e será (?) un idioma distinto, con personalidade propia.
II
E aínda que os sentires fosen filoloxicamente relevantes, é certo que existen os sentires dos que se fala, pero tamén houbo os sentires de Cotarelo Valledor, de Mediante, de Penzol, etc. E hai os sentires de Quique de Roxíos, de Benigno Fernández Braña, de Crisanto Veiguela, de Ángel Prieto, de Santi Somoza, de César López, Begoña Martín, Xosé Carlos Álvarez, Frías Conde, ... E hai tamén outros sentires silenciados que non cito para non comprometelos. E aínda quedan os sentires de xente que non asina poemas nin relatos nin pezas de teatro, xente coa que asino unicamente cuncas de viño e conversas nos bares e que acenan coa cabeza por non entenderen nada desta guerra.
Os sentires son algo individual, íntimo e sempre respectable, pero se os queremos colectivizar e convertelos en argumento non sería mala cousa telos todos en conta e non só os que conveñen.
Ningún comentario:
Publicar un comentario