A boca pobre. O país pobre

(...)
Xuntámonos todos no interior da escola, unha cabana pequena e fea na que a chuvia baixaba polas paredes e todo estaba amolecido e húmido. Sentamos nos bancos sen que ninguén dixese nin pío por temor ó mestre. Os seus ollos malévolos pasaron sobrevoando por toda a clase ata que se pousaron en min e así permaneceron fixos. Por todos os santos! Non me gustou nada sentir a súa mirada, aqueles ollos esculcándome. Despois sinaloume cun dedo longo e amarelado, e dixo:
- Pwat is yer nam?

Eu non daba entendido ese xeito de falar seu nin ningún dos que se usan no estranxeiro, pois o gaélico era o meu único medio de expresión e a miña defensa contra as dificultades da vida. Só souben quedar mirándoo fixamente, mudo de medo. Entón vin que lle viña un grave ataque de cólera que medraba e medraba coma se fose unha nube cargada de auga.

(...)
- Pois mira –dixo- ¿non comprendes que son os gaélicos os que ocupan esta parte do país e non poden escapar ó seu destino? Sempre se dixo e escribiu que a todos os pobres nenos gaélicos se lles pega o primeiro día de colexio porque non entenden o inglés nin as formas estranxeiras dos seus nomes, e que ninguén os respecta por seren gaélicos ata a medula. Non hai outra actividade no colexio ese día que os castigos cargados de vinganza e sempre a mesma parvada de Jams O’Donnell. Ai de min, non creo que nunca cheguen a acadar os gaélicos unha boa situación, senón penalidades sen fin.

(...)
- Vállame Deus -dixo-, souben que o goberno británico vai facer un gran labor polo ben dos pobres deste lugar –esteamos todos sans e salvos nesta casa!-, e dise que pagará dúas libras ó ano por cada neno noso que fale a lingua inglesa en vez deste gaélico de ladróns. Queren que abandonemos o gaélico, loados sexan sempiternally! Non creo que cheguen a alcanzar os irlandeses unha boa situación mentres lles sexa natural habitar casas pequenas nun recanto do val, moverse entre suxa borralla, pescar de cote na continua tormenta, relatar historias de noite sobre as penalidades e penurias dos gaélicos en doces palabras gaélicas...

- Ai de min! –exclamou miña nai-, que non teño máis ca un fillo, ese caso perdido que está aí co cu pegado ó chan.

- Entón –dixo o Vello-, debes ter máis ou quedarás sen paga.
(...)
- Vállame Deus –dixo-, antes de que rompa o día seremos familia numerosa, e gañaremos dúas libras por cabeza.

- Ocorren cousas sorprendentes no mundo –dixo miña nai- pero non espero nada semellante e nunca oín que se poida formar familia numerosa nunha noite.

- Non esquezas –contestou o Vello- que está Sorcha.

- Sorcha! Que cousas dis! –dixo miña nai abraiada. Eu saltei de sorpresa o oír o nome da porca.

- Pois si, ela e non outra –dixo el-. Sorcha xa ten un montón de fillos, e todos eles cunha voz do máis potente aínda que o seu dialecto nos resulte incomprensible. Quen de nós pode asegurar que non é en inglés como conversan entre si? Xa se sabe que os nenos e os ranchiños teñen todos os mesmos costumes, e ten en conta o extraordinario parecido que hai entre a pel duns e a dos outros.

- Iso está ben pensado –dixo miña nai- pero será preciso facerlles un traxe antes de que chegue o inspector para examinalos.

- Será absolutamente necesario –repuxo o Vello.

Flann O’Brien: A boca pobre

Seica xa hai quen anda buscando porcos. Cos traxes non hai problema, que os regalan.