A "línea". O reloxo da infancia

Eu nacín nun lugar onde o Candán se debruza xa definitivamente para beber no río que rega e bautiza o val. Deza dunha beira; Trasdeza, da miña. 

Sendo eu neno, a xente alí vivía do que vivía a maioría da xente do rural naqueles tempos: algo de aquí, algo de alí... e íase tirando.

Por alí pasaba a línea. Na barriga daqueles autobuses, que cada día ían de Vigo a Lugo e viceversa, poñía “Empresa Gómez de Castro”, pero por moi grandes e artísticas que fosen as letras, a xente chamáballe sempre “a línea”.

A línea levoume moitas veces a Lalín, algunhas veces a Vigo para cobrar "a beca" da Barrie e a Pontevedra para calquera asunto e, de paso, para verlle o cu pelado á mona da alameda. Pero, sobre todo, a línea marcou o ritmo da miña vida e o da miña tribo durante varios anos.

Daquela a estrada (PO-534) era mala, pasaban poucos coches, os motores facían moito ruído e os tubos de escape facían pouco por silencialo. Deste xeito, a línea era un referente temporal claro e regular para a xente, tanto se estaba na casa coma nas leiras. 

- Érguete, que xa subeu a línea!
- Hai que botar as vacas, que xa pasou a línea.
- Voume, que xa baixou a línea e hai que ir poñendo o xantar ó lume.
- Xa vai aí a línea e eu aínda así.
- ...

Entre Lalín e Aciveiro cruzábase a que ía cara a Vigo –para nós, a que subía- coa que ía de Vigo a Lugo –a que baixaba-. Así que, cun intervalo de menos de media hora entre unha e a outra, había dúas alertas cadra catro horas: contra ás oito da mañá, sobre as doce, aí polas catro e sobre as oito da tarde. Así todos, todos os días do ano, a non ser que a neve pechase o Penadoiro e houbese que buscar ruta alternativa. Cando era así, ata había o perigo de pasar sen xantar ou de botar o día na cama, porque a línea non cumprira co seu cometido de marcar o tempo.

Despois, os tubos de escape convertéronse en silenciadores, os motores naceron xa máis calados e a línea deixou de ser alerta desde a montaña ó val, plaxiando a Cabanillas. Os autobuses ata cambiaron de nome e de color, pero eu gardei sempre na memoria aqueles tempos.

Titular de "Praza Pública", 16/02/18

Estes días leo na prensa que hai algo de barullo porque suprimen este servizo. Supoño que é unha decisión intelixente para que non poidan marchar os que aínda quedan alí, para fixar xente no rural a base de incomunicalos co exterior. Pero para min é un roubo, o roubo do reloxo da infancia.

Autobús da empresa Gómez de Castro