Non me quitan o sono as gaitas... ou si, se soan cerca. Quero dicir, por moi pouco patriótico que pareza, que non é un instrumento que me mova nin me conmova. Pero iso non impide que valore o seu papel na nosa cultura, aínda que non o pareza porque hoxe non ando nada serio, que un tamén ten dereito a ser un pouco toxo. Pois de gaitas vai o asunto:
En Ribadeo creouse nos anos 60 o primeiro grupo de gaiteiras do mundo: "As meniñas de Saudade". Non hai moito que o concello decidiu homenaxealas cunha rúa.
Tamén as homenaxeou Carmiña Prieto Rouco cun poema no ano 62. Publicouse o 15 de setembro dese ano en Las Riberas del Eo. Tampouco me conmove Carmiña Prieto Rouco, aínda que ó seu favor direi que escribiu en galego cando poucos os facían. Claro que supoño que para ela non sería opción de risco porque tivera a ben dedicarlle versos a un tal Franco, que era un tipo pequeno de corpo e de cerebro que saía nas pesetas. En fin, en tempos de guerra...
Velaquí o poema, que ten o seu aquel. Xusto é que se difunda e se valore como merece:
1 comentario:
Eu teño unha postal delas. Grazas Suso pola achega.
Carlos Aenlle.
Publicar un comentario