I
Toca foto de grupo. Xúntanse os individuos e, coma quen non quere a cousa, antes de que o fotógrafo dispare, sempre hai alguén que se move buscando un lugar máis axeitado. Faino o de altura normal, que non quere parecer un pitufo a carón de quen pasa de dous metros. Faino o que vai vestido correctamente, pero non con excelencia, que non quere aparecer na foto a carón da raíña do glamour. O referente tamén fala de nós, sen querer.
II
Celebrouse esta fin de semana en Santiago o congreso As linguas e culturas do camiño deSantiago de Compostela: presente e futuro. Falaron, entre outros, representantes do aragonés, do bretón, do éuscaro de Navarra, do occitano, … e contáronnos as súas cativezas, pero tamén os seus soños.
Eu ben sei que esas linguas "miran para nós con esperanza", en palabras de Ferro Ruibal. Miran para nós con esperanza, e se cadra con envexa, esas linguas e moitas outras que malviven polo mundo adiante, pero iso non quere dicir que debamos sentarnos a agardar por elas á sombra dun castiñeiro nunha volta do camiño, vendo como caen os ourizos e pasan os peregrinos, e moito menos dar volta e desandar o andado para que nos pillen antes.
De entrada, toda actividade cultural é boa e vaia a miña simpatía e a miña solidariedade para os que disertaron sobre o aragonés, o occitano, o bretón, … e explicaron como, moi a modo, van tratando de abrir camiño no medio das dificultades, pero un non deixa de ter a sensación de que alguén buscou a foto a carón dos máis pequenos para agachar as súas cativezas, que van a máis.
Ningún comentario:
Publicar un comentario