Máis vidas

Un galo vello sábese decadente pero vánselle os ollos por unha pita nova de paso que envexa un galo novo que as ghala a todas; tamén se alegra da morte a coitelo deste o día da festa. Un vagalume comparte regueiro cun vello pescador e cunha cobra de río. Sapo e sapa van de paseo. Un ourizo cacho morre estripado no asfalto coma tantos outros... Pequenas historias de animais. Máis vidas que transcorren á nosa beira cada día e nas que non reparamos. Máis vidas.

A linguaxe de Pintor, sempre viva e rica, lévanos desta vez ó detalle inadvertido, ó cotián, a un mundo co que convivimos e que non vemos. Ten algo de xogo, algo de brincadeira, pero animaliños somos todos, así que a cousa é máis seria do que parece.

E por se non quedase claro, ó final de cada historia o autor baixa do mundo da literatura e pon os pés no chan; difícil acrobacia que xa ensaiara con éxito en A tribo sabe. Ó final de cada historia espéranos a realidade: as cabeciñas do odio que lixaron as Azores, o dólmen dos Muíños ó que lle roubaron o nome, Primo Castro que agarda os tempos da memoria, o poeta que sangra, que non sabe o mundo canto doe o amor, que non o sabe.

Máis vidas.

P.S: Hoxe pola mañá escribía eu este post e agora acabo de saber que unha rúa de Cangas vai levar o nome de Vázquez Pintor. Ben me alegro por esa merecida homenaxe.