Poetas, cavernas e tabernas

Cando viña cara á casa, atopei vomitando nunha revolta do camiño a Curros, a Cunqueiro e algún outro que non coñecín ben. Un ata me pareceu Pessoa pero, como ese sempre se anda transfigurando, non podo afirmar que o fose.

Pregunteilles qué lles pasaba, se non lles caera ben algunha comida –estráñame que Cunqueiro, con sona de sibarita, meta ó bandullo calquera trapallada, pero nunca se sabe- ou cal era o problema.

Dixéronme que non era iso, que vomitaban de noxo, porque estes días andaran metidos en discursos en boca de quen seica lle quere meter unha xostregada nas orellas ó galego en canto poida. É alí os deixei, por non saber qué dicirlles ante a evidencia. É ben triste a nosa historia, cun pé sempre nas cavernas.

Un pouco máis arriba, atopei a Alberti coas súas ghedellas ó vento, pegando saltos por encima dun comareiro coma un neno pequeno. Seica choutaba de alegría porque alguén lle dixo que no Bar de Marco, na Piazza di Santa Maria in Trastevere (Roma), está aínda pendurado na parede un poema seu que escribiu alí mesmo en 1969.

Eu descubrino hai 13 anos e a semana pasada quixen comprobar se aínda seguía no sitio ou se o desterraran. E alí segue, ben mimado. Cando lle preguntei ó encargado se podía fotografalo, noteille na mirada, ó dicirme que si, unha faísca de alegría, de orgullo por aquel tesouro que se mantén desde hai décadas en lugar privilexiado.

É que os poetas non gozan en boca de políticos. Prefiren as tabernas, onde está a vida, a poesía... e o viño.