Ó chou

Algunhas veces dáme por viaxar sen billete polo mundo da blogosfera, sen saber que camiño levo, que para iso vou de polisón.

Entro no meu blog e desde a parte superior, tirando algo cara á esquerda como é natural, pico en “seguinte” unha e outra vez e vou a onde o destino me leva. É así como en cuestión de minutos entro na casa de seres que non coñezo de nada nin coñecerei nunca nin gana teño, pero fágome por un momento unha idea de como viven, de como pensan e de cales son as súas preocupacións. Algunhas veces vénme o trasacordo, volvo “atrás”, doulle de novo a “seguinte” e vexo que xa desapareceron, como se fosen seres misteriosos dados a ensinárseme só por unha vez.

Como a maior parte das veces acabo en blogs redactados en idiomas que non entendo, son as imaxes as que guían o meu parecer. Así souben da existencia de varias afeccionadas á pastelería, dun montón de poetas, de varios montañistas, de familias felices, dalgunha que outra xente dada a exhibir o seu (?) corpo, de pequenos empresarios e tamén de xente coma esta:
http://hidarrr.blogspot.com/

Tamén me pregunto qué pensarán de min os que caian na toupeira desde o outro lado do mundo.

Saberán acaso que vivo nun país onde tamén habita un Pinocho que anda por aí dicindo que nas nosas escolas os nenos só poden falar castelán no recreo?

Viaxar ó chou polo mundo virtual no custa nada, dicir parvadas tampouco, e desde lonxe igual hai quen as cre. Pero a realidade é outra ben distinta.