Como neno rural que fun, sei ben o traidoras que son as figueiras: agatuña un por elas arriba e cando tal... cras!, esgaza a póla de súpeto e alá vai un, batendo de pau en pau ata quedar espatallado no chan co corpo cheo de mazaduras. Entón a figueira mira a desfeeta desde arriba e guíndalle ó case-cadáver un par de figos na cabeza, ben maduros, para que esboufen e escorran pola cara abaixo, completando así o poema. E despois ri a cachón ela e o cento de estorniños que aparecen axiña saídos de non se sabe onde.Si, nunca me foron amigables as figueiras. Pero ultimamente parece que me mandan recados para gañaren indulxencias:
Non hai nin un mes contábame John Rutherford que tivo que deixar o interior do caseto onde traducía ó inglés o Quixote, en Vilaselán, e asentarse debaixo dunha figueira para que aflorasen as palabras que se lle negaban. E saíu así a que seica é a mellor versión en inglés que se fixo da obra de Cervantes.
Hoxe é Saramago no EPS quen me di que aprendeu a contar historias escoitando de neno a seu avó deitado debaixo dunha figueira, alá en Azinhaga.
Como apareza un terceiro recado, aínda hei ter que reconsiderar a miña imposible relación coas figueiras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario