Gústanme as cidades con río. Pero as que miran para el e lle fan caso; non as que só o usan para convertelo en patio traseiro das casas e tirar o lixo para que o coman as troitas.
Hai cidades que teñen río e nin se decatan. Non se miran nel. Madrid, por exemplo, nunca saca o Manzanares nas súas postais. Porto, pola contra, cánsase de retratar o Douro e as súas pontes.
A habitación do meu hotel de Limerick estaba encima do río e encantábame mirar pasar a auga e os parrulos. Non é a primeira vez que me refiro aquí a auga e a parrulos.
“Me encantan las ciudades con río”, leo en El club de la memoria. Vaia, ho! Un xa non pode ser orixinal en nada.
Cunqueiro seica lle chamou a Galicia é o país dos dez mil ríos, pero os ríos teñen pouca presenza na literatura galega. E cando aparecen case sempre é cun papel secundario. O propio Cunqueiro non lles fixo moito caso.
Lembro agora o Barbaña onde Ferrín afogou o meu tocaio
“— Manolito. Manolito. O Suso afogou onte no río. O Suso afogou onte no río. Erguínme e mirei o río. Era día grande. Non había néboa.”
e o Miño que Curros puxo a parolar coa locomotora:
“E ti, río dos grandes destinos
que os himnos ensaias dos trunfos ibéricos
requeimadas as fouces de sede
vén o monstro a beber no teu seo.”
O Miño e o Barbaña. Quedan dez mil menos dous sen usar. Todos vosos, escritores.
Hai cidades que teñen río e nin se decatan. Non se miran nel. Madrid, por exemplo, nunca saca o Manzanares nas súas postais. Porto, pola contra, cánsase de retratar o Douro e as súas pontes.
A habitación do meu hotel de Limerick estaba encima do río e encantábame mirar pasar a auga e os parrulos. Non é a primeira vez que me refiro aquí a auga e a parrulos.
“Me encantan las ciudades con río”, leo en El club de la memoria. Vaia, ho! Un xa non pode ser orixinal en nada.
Cunqueiro seica lle chamou a Galicia é o país dos dez mil ríos, pero os ríos teñen pouca presenza na literatura galega. E cando aparecen case sempre é cun papel secundario. O propio Cunqueiro non lles fixo moito caso.
Lembro agora o Barbaña onde Ferrín afogou o meu tocaio
“— Manolito. Manolito. O Suso afogou onte no río. O Suso afogou onte no río. Erguínme e mirei o río. Era día grande. Non había néboa.”
e o Miño que Curros puxo a parolar coa locomotora:
“E ti, río dos grandes destinos
que os himnos ensaias dos trunfos ibéricos
requeimadas as fouces de sede
vén o monstro a beber no teu seo.”
O Miño e o Barbaña. Quedan dez mil menos dous sen usar. Todos vosos, escritores.
2 comentarios:
Cando era pequerrecha ... que ricas as troitas do Masma no prato da merenda ... saudiños dende Celeiro ^^
A min tamén me gustan os pobos que se miran no río, verbigracia Allariz, que viviu a súa revolución e metamorfose desde os coidados ao río Arnoia. Monforte trata de pórlle remedio ao Cabe, Sarria ten un malecón precioso con paseo á beira do Ouribio e xa ves Lalín desde que coverteu ao Pontiñas de regato en río.
Unha aperta.
Publicar un comentario