Sancións lingüísticas

Con cara de traxedia presentou o luns Mariano Rajoy un expediente sancionador contra unha inmobiliaria catalá por rotular en castelán o seu negocio. En realidade o expediente non se incoou por usar o castelán senón por non usar o catalán, que non é o mesmo.

Os rótulos poden estar en castelán e en cantos idiomas queira o dono, pero tamén han de estar en catalán porque así o establece unha norma que pode gustar ou non pero que se aprobou democraticamente e que democraticamente se pode cambiar.

E dixo Mariano: ¿Se ha visto cosa igual?

SI, viuse. Viuse en 1992 en Galicia, cando a Consellería de Industria da Xunta na que mandaba o seu PP iniciou expediente sancionador contra a cooperativa Erica Mel por non etiquetar os seus produtos en castelán.

Se eu fose cínico coma Rajoy diría que o fixeron por estar etiquetados en galego, pero sería falso. As normas de etiquetaxe daquela non prohibían o uso do galego como non se prohibe en Cataluña o uso do castelán, pero establecían que había que usar, como mínimo, o castelán.

Digo eu que se mal está agora, mal estaría daquela o que fixo o seu partido. Daquela non dixo nin pío e agora leva días sen durmir polo asunto. A non ser que o galego mereza menos respecto có castelán ou o mel de Arzúa menos cás inmobiliarias.

Eso no pasa en ningún país del mundo! –exclamou escandalizado Mariano-.

SI, pasa, Mariano. Pasa, pasa por exemplo nos Grisóns suízos onde o goberno tratou de protexer a lingua retorromanche dispoñendo que os establecementos teñen que usar, como mínimo, este idioma na rotulación, nas cartas dos restaurantes, etc. ó ver como o alemán aparecía de xeito exclusivo cada vez con máis frecuencia.

E falamos de Suíza, “o marabilloso exemplo da Confederación Helvética”, como escribiu en Galicia na memoria e no horizonte un Fraga que nunca fixo nada por imitar as normas dese país que seica admiraba tanto.

E non é o único caso, porque hai máis países que son conscientes de que todos os seus idiomas son cultura, son riqueza, son motivo de orgullo e loitan por protexelos.

Con todo, eu aínda podo entender que alguén aspire a Presidente sendo sociolingüisticamente analfabeto, cínico, terxiversando tanto a realidade e manipulando a información, porque xa houbo quen o fixo antes e non lle vai tan mal, melena ó vento.

O que non lle perdoo a un aspirante a Presidente do goberno é que sexa tan chafalleiro, que ó final dun debate, dispoñendo dunha mesa enorme, teña os papeis estrados polo chan coma se houbese alí un terremoto forza sete. Iso si que non.