Contoumo Isidro. Será o 7 de xuño, en Melide, terra natal. Por iniciativa da Asociación de Escritores en Lingua galega, a letra E de escritor será súa e para sempre e a palabra lucirá en pedra viva.
(Esta é esa mensaxe que se resiste ó monitor en branco porque non dá nacido como debe, por saberse insuficiente, por non saber por onde empezar. Se cadra é mellor polo comezo)
Á cabeza vénseme borroso un feixe de libros encima dunha mesa vella, moi vella, nunha escola que os emigrantes fixeran nova e laica cos seus cartiños de labregos expulsados. Laro.
Na capa de Balboa o mestre, coas mans no peto e a mirada cravada en moitos ollos de árbore que axexan todo. Gándaras: o agasallo para todos nós. Despois viñeron moitos outros.
Eran seis anos ou así de neno que falaba coma aqueles versos primeirizos e non era quen de lelos.
Son os nenos da miña escola. Nenos
que ateigan de sorrisos o meu tempo
de facer homes. Son anacos tenros
de bondade. Son nenos con dereitos
a ser imaxe.
(...)
Non me era aínda tempo de palabras en papel. Daquela o paraíso eran os ferreiros na de Cavado, o Calvelo fozando na silveira detrás dunha pelota mala ou o Treso tirando valados a patadas cos zocos gastados. Tamén aprender a sumar con pedriñas do camiño que fuxían entre as táboas do piso, e soñar mundos. Pero era tempo de semente para a seitura que sempre chega. Iso eu non o sabía aínda.
Despois viñeron anos de distancia, de vidas non sabidas, de camiños esgallados ata que se xuntaron de novo en Compostela. Desde aquela, poucas pero fondas conversas na beiramar de Cangas, en Quian ou na luz filtrada cada ano polas follas dos carballos. Laro.
Será en Melide, onde empezou todo. O sete de xuño. A letra E de escritor, de excelencia, de enerxía, de entusiasmo, de entrega...
(Esta é esa mensaxe que se resiste ó monitor en branco porque non dá nacido como debe, por saberse insuficiente, por non saber por onde empezar. Se cadra é mellor polo comezo)
Á cabeza vénseme borroso un feixe de libros encima dunha mesa vella, moi vella, nunha escola que os emigrantes fixeran nova e laica cos seus cartiños de labregos expulsados. Laro.
Na capa de Balboa o mestre, coas mans no peto e a mirada cravada en moitos ollos de árbore que axexan todo. Gándaras: o agasallo para todos nós. Despois viñeron moitos outros.
Eran seis anos ou así de neno que falaba coma aqueles versos primeirizos e non era quen de lelos.
Son os nenos da miña escola. Nenos
que ateigan de sorrisos o meu tempo
de facer homes. Son anacos tenros
de bondade. Son nenos con dereitos
a ser imaxe.
(...)
Non me era aínda tempo de palabras en papel. Daquela o paraíso eran os ferreiros na de Cavado, o Calvelo fozando na silveira detrás dunha pelota mala ou o Treso tirando valados a patadas cos zocos gastados. Tamén aprender a sumar con pedriñas do camiño que fuxían entre as táboas do piso, e soñar mundos. Pero era tempo de semente para a seitura que sempre chega. Iso eu non o sabía aínda.
Despois viñeron anos de distancia, de vidas non sabidas, de camiños esgallados ata que se xuntaron de novo en Compostela. Desde aquela, poucas pero fondas conversas na beiramar de Cangas, en Quian ou na luz filtrada cada ano polas follas dos carballos. Laro.
Será en Melide, onde empezou todo. O sete de xuño. A letra E de escritor, de excelencia, de enerxía, de entusiasmo, de entrega...
Tamén de mEstrE. De mestre da democracia, sentenciou Manolo na carballeira aquela noite de tortilla e viño tinto.
Noraboa!, como dixo aquel que gustaba da muller do seu fillo.
1 comentario:
Hase aledar moito con esta túa lembranza. Mañá saberá de ti.
Unha aperta.
Publicar un comentario