A SERIE EMPEZA AQUÍ
Carles Riba (1893-1959) foi un deses poetas cataláns de ampla cultura, bastante frecuentes a comezos do pasado século. Cultivou no seu idioma a denominada “poesía pura” nos anos 20 e traduciu para o catalán a moitos dos grandes poetas clásicos. Tamén se sentiu tentado polo galego e, con 17 anos, escribiulle no noso idioma emocionados versos ó seu amor platónico Pepita Villa, catalá de orixe galega, que tardaron en ser coñecidos publicamente.
Eu chorei cando partiche
cando partín ti chorache,
e non puido o noso amor
con tanta bágoa apagarse.
Seica Carles Riba se interesou polo galego despois de ler a Rosalía, a mesma a quen cantara o sevillano Francisco Rodríguez Marín en 1891, con motivo da morte da padronesa:
Murió a musa galega
e ¡como por Rosalía
salaian os fillos tristes
e chora o sabio Murguía!
coitadiños, coitadiños!
perderon, ¡demo de morte!
o máis grande dos cariños.
Coma Carles Riba, tamén escribiu versos de amor en galego o xienense Juán Pérez Creus, autor de As canciós dise amor que se diz olvido, que merecería a pena aínda que só fose polo título. Son versos dirixidos, segundo Alonso Montero, a unha alumna da academia onde o autor de La Carolina impartía clase.
Ren coma os teus bicos
lenes, tan lenes coma
o corazón segredo dun salario,
eternos como a vida, como a morte.
3 comentarios:
Non sabía que houbese tanta xente que escribira en galego.
Parece que che vai ben con este tema porque xa levas oito edicións.
A min tamén me sorprende coñecer tantas caras novas (ou vellas, segundo se mire) éditas no campo literario en galego.
Saúdos.
Suso, o comentario anterior, firmado por Fátima, fíxeno desde o blog da miña filla pequena. Non me decatei de que ía saír o seu nome e non o meu.
Novamente saúdos.
Publicar un comentario