O bosque de Nadgor e outros inéditos

Hai xa ben anos, Xelís de Toro permitiume ler o manuscrito –máis ben mecanoscrito- de Seis cordas e un corazón. Foi o primeiro inédito que lin dunha obra literaria e aínda o conservo, con algunhas anotacións que lle fun facendo. Cando, meses despois, se converteu en libro nunca me molestei en comprobar con detalle os cambios. Eu gardo virxe a sensación da primeira lectura, encanutillada.

Algúns anos despois foi Eva Moreda quen me deixou ler o seu Breogán de Guisamonde, o cabaleiro da gaivota, daquela inédito. Desta volta as sensacións foron aínda máis agradables porque era unha alumna e amiga que, con tan só dezaseis anos, poñía a súa primeira novela nos andeis das librarías. Desde aquela, fun lendo outros textos seus, sempre con ilusión e agrado. Algúns editáronse, outros non.

Recentemente Farruco Graña deume a ler O bosque de Nadgor, novela que está a punto de saír á rúa en edición de autor.
Pola obra desfilan feitos e desfeitas con Llolcrab ó fondo. O lugar é un trasunto de Carballo, pero ben podería ser calquera vila galega, desas que parece que están subvencionadas polos oculistas, porque mancan a vista desde calquera ángulo que se miren.
Pero que ninguén quede coa idea de que se trata dun panfleto fácil e oportunista contra o feísmo urbanístico. Non; ó longo das súas páxinas o lector debe ir ripando mensaxes agachadas detrás dos comportamentos e das conciencias dos personaxes, mensaxes unhas veces máis evidentes e outras menos. O dereito a soñar ninguén pode quitalo.

Farruco Graña é natural de Carballo, pero reside na Mariña e imparte clases de Filosofía no instituto de Tapia de Casariego. Ademais, colabora habitualmente na prensa escrita (La comarca del Eo, A Mariña-El Progreso, La Voz de Galicia, Vieiros) e, de vez en cando, participa en tertulias de radio.

Agardando xa a súa fornada, agradézolle a el e ós anteriores que me permitisen comer as cereixas na árbore, onde mellor saben, antes de poñelas na praza á vista de todos.