A forza que vén de lonxe IX: David Clark. Pensións e música

A SERIE EMPEZA AQUÍ

I
David Clark é un escocés que un día se trasladou a Cataluña debido ó seu interese pola transición española. Alí soubo da diversidade do Estado e contáronlle que o que se parecía a Escocia era Galicia.

Quixo coñecer estas terras, viaxou polo norte facendo autoestop e chegou a Ribadeo, onde pasou unha noite nunha pensión. Pola mañá escoitou música nosa que lle pareceu súa e xa non tivo dúbidas. Era Milladoiro. Desde aquel día exerce de galego-escocés e loita por tender pontes que cheguen desde o Miño ás altas terras de Inverness. David Clark, forza que vén de lonxe.

II
Disque Curros Enríquez pasou unha noite en Ourense nunha das viaxes que de vez en cando facía a Celanova para visitar a súa nai, a quen quería, e pelexar con seu pai, a quen seguramente tamén quería.

Era unha noitiña de verán e oíu que uns nenos cantaban baixo a súa ventá unha canción de letra que lle resultou familiar. Tratábase da súa Cantiga, poema que publicara algún tempo antes nunha revista e que se fixera moi popular sen el sabelo. Curros, que era algo toxo, seica colleu un cabreo do demo porque, no proceso de popularización do seu texto, alguén cambiara o primeiro verso, No xardín unha noite sentado por Unha noite na eira do trigo.

Curros era así, pero que non se queixe, que ben lle amañaran o poema; os xardíns diante das casas non debían ser daquela cousa moi galega.

III
Hai uns vinte anos cheguei eu unha noitiña de agosto a Muxía, como final de etapa dunha inesquecible viaxe pola Costa da Morte. Moito hotel non había, ou non dei con el, e fixen noite nun hostal. A noite era agradable e quixemos saír dar unha volta despois de acomodarnos. No outro lado da rúa, xusto diante da porta, á beiriña do mar unhas rapazoulas cantaban fermosamente un texto de Pondal:

Meniñas da Cruña de amabre despexo, de falas graciosas e pasos lixeiros, deixá de Castela os duros acentos:falade, meniñas, falade galego.

Déronme ganas de ir alí e darlle unha aperta a cada unha. Non o fixen, que un non exterioriza canto sente, pero non as esquecín nunca. E elas, que andarán agora polos trinta e poucos, non o saben.

Polo que se ve, á beira das pensións pode soar música de espabilar o corazón e quedar sempre no recordo. Pero eles non frecuentan as pensións.

CONTINÚA