Expulsións

Puerto Lápice

I
Andei polas terras do Quijote. Non estaba previsto, pero camiño do mar de plástico cadrou parada en Consuegra e, á volta, parada e fonda en Puerto Lápice.

Seguramente me custase asentarme por alá, pero gústanme as estadías ocasionais nesas terras nas que un sobe a un outeiro con muíños de vento ou sen eles e ve medio mundo. Gústanme as oliveiras en ringleira, o verde fermoso das amendoeiras, as viñas baixas que han dar un bo tinto cando chegue o día, as prazas tan abertas...

II
Á volta decátome de que levo meses con El viaje de Don Quijote de Julio Llamazares á vista, no meu escritorio, sen buscarlle acomodo despois dunha lectura que rematei hai tempo. E lembro o motivo: tiña unha débeda pendente que  me dispoño a saldar.

Portada de "El viaje de Don Quijote", de Llamazares

Llamazares é un autor que leo con agrado. Non é que adoite quedar con nada impactante do contido cando remato unha obra súa, pero déixame un pouso de sensacións agradables, unha melancolía se cadra algo depresiva pero que me reconforta.

Non foi así desta vez. Todo ía ben na viaxe ata que pasamos os Monegros. Foi unha lástima que non quedase varado alí o seu percorrido seguindo as andanzas de Don Quijote. Foi unha lástima que non rematase o papel se escribe ó vello xeito ou cascase o disco duro se escribe acorde cos tempos.

Todo ía ben, pero ó pasar os Monegros e adentrarse “Por tierras de Cataluña” escribe: 

"[...], la encargada del Museo Comarcal de l’Urgell ni siquiera se molesta en responderme en castellano, pese a que ve que no hablo catalán”.

Teño a Llamazares por un tipo sensible e sensato, por iso non entendo o malestar que transpira ese fragmento. Seguramente, a pesar de non falar catalán, Llamazares non ten problema ningún para entendelo e non vexo que mal hai en que unha conversa teña lugar en dous idiomas distintos se hai intercomprensión.

Eu, como galegofalante, funme habituando a detectar cando me entenden e cando non. Non é moi difícil. E se me entenden, non vexo necesidade de cambiar, aínda que sei que moitas veces iso molesta. Négome a ser galegocalante. Xa non sei que podemos facer os que falamos un idioma distinto do castelán para que non se pense que o facemos por amolar, senón que obramos coa mesma naturalidade coa que os da Terra Ancha falan no seu. É algo tan simple coma iso.

III
"Hay espacios que acogen, otros que te dejan estar, algunos –muchos– que te expulsan”, escribiu Xuan Bello nun dos seus saludus dominicais. Eu penso que esta atinada afirmación do de Paniceiros é aínda máis aplicable ás persoas: hai xente que te acolle; outros que te deixan estar, algúns –moitos- que te expulsan.

Que non sorprenda, portanto, o desexo de marchar.