"Cruzando versos". Deixemos que as letras entren polos ollos

Cartel de "Cruzando versos"

I

Hai xa uns cantos anos, un comando clandestino percorreu as rúas de Ribadeo con premeditación e nocturnidade na véspera do Día das Letras Galegas e deixou a vila empapelada de fragmentos literarios.

“Deixa que as letras che entren polos ollos”, era o lema común que podía lerse en cada un dos máis de cen carteis que amañeceron pegados en escaparates, farolas, cabinas de teléfono, portas ou onde lle cadrou.

Quen isto escribe conserva o arquivo con aquela escolma literaria e aquí queda o de Neira Vilas, que onte nos deixou, como homenaxe:

O alcalde era Balbino Pérez Vacas, e a porta do concello foi o sitio escollido para o comezo das Memorias dun neno labrego. Ningún lugar lle acaía mellor. Algún tempo despois, sóubose que Balbino o sacara da porta e o levara para o seu despacho na alcaldía, para que perdurase. Ben feito.

Algúns desapareceron axiña, pero outros mantivéronse ben tempo e non era raro ver os viandantes parando a lelos, deixando que as letras lles entrasen polos ollos.

Daquela non había redes sociais e non quedou constancia expresa das reaccións da xente, pero contan que os membros do comando tiveron que aturar un “Teníais que ponerlos en castellano para que los entendiésemos todos”. 

- Queda moito sitio libre. Pode vostede pegar os que queira en castelán ou no idioma que lle pete –seica lle dixeron.

II 

Hai unhas semanas, a poeta Verónica Martínez Delgado, faloume dunha iniciativa que me trouxo á memoria aquel acto clandestino. Só que a proposta dela foi unha versión moi, moi mellorada, a plena luz do día e implicando no comando a unhas cantas ducias de escolares do concello.

“Cruzando versos” foi o nome da actividade e, como resultado da mesma, podemos estes días atopar catro ou cinco ducias de versos, breves pero ben escollidos, ó comezo dos pasos de cebra e nalgún outro lugar de paso, como as entradas da praza de abastos, algo que moito me alegra porque é un sitio que visito con frecuencia.

Como un gran non enche celeiro pero axuda ó compañeiro, colaborei minimamente, porque se me pediu, suxerindo o nome dalgúns escritores e escritoras da banda de alá da ría. Teima miña. Sempre lamento que se saiba tan pouco do que se fai do outro lado en cada unha das beiras, sobre todo cando o que se fai é bo.

Como o tempo pasa pero as teimas sobreviven -e son máis visibles grazas ás redes sociais-, tamén desta vez houbo algunha queixa pola ausencia de textos en castelán, que en otras regiones de España tamén hai xente que escribe e bla, bla, bla... Tamén a había cando en Madrid fixeron o mesmo –que a idea vén de lonxe e repetiuse en moitos sitios- e non lembro queixas polo feito de que Madrid, que é a capital “de todas las regiones de España” se esquecesen totalmente dos idiomas destas outras terras.

Mellor ignorar os negacionistas e quedar coas imaxes da retina dos nenos e nenas felices dándolle vida ó asfalto da súa vila, saborear os versos mentres non os borre a invernía e felicitar a Verónica  Martínez por facer que as letras nos entren polos ollos.