 |
| Conciencia política e literatura galega en Madrid (1950-2000) |
 |
| Dionisio Gamallo Fierros |
E Gamallo está no libro, acertadamente clasificado
como “erudito non belixerante”, pero intúo que o seu protagonismo queda un
pouco diluído, esparexido aquí e acolá, se cadra de xeito acorde coa súa
desorganizada vida intelectual: estaba sempre pero parecía que nunca estaba.
 |
| Daniel Cortezón |
Seguramente a relevancia de
Dionisio cobre máis protagonismo
cando alguén sexa capaz de poñer orde no seu interminable arquivo e dea a coñecer
máis datos do seu labor naqueles anos. E sei que
hai quen anda metido nesa difícil faena. Polo que vou sabendo, poida que sexa
Pura Vázquez quen mellor o retrate cando di “[Gamallo Fierros]
será introdutor
e guía naqueles tempos de cantos galegos caïamos por Madrid”.
Porén, non contaba con tanta presenza doutro
ribadense, bo amigo do anterior:
Daniel Cortezón. Descoñecía eu tanta
implicación, incluso política. Por exemplo, non sabía nada do seu arriscado esforzo
vendendo nos anos sesenta exemplares dos libros prohibidos de Castelao,
chegados de América, para recadar fondos para a película que Valentín Fernández
promoveu daquela en Arxentina sobre o rianxeiro, dirixida por Jorge Prelorán.
 |
| Luz Pozo Garza |
“A mí Valentín Fernández me mandó cientos de libros que
estaban siendo perseguidos en España, cientos de libros que yo vendí para la
película de Castelao” (Daniel Cortezón).
“Nese labor traballou moito Daniel Cortezón e eu proprio”
(Isaac Alonso Estraviz).
 |
| Xavier Rodríguez Baixeras |
 |
| Xavier Frías Conde |
Eu sabía xa, por diversas fontes, do labor dalgúns destes.
Coñecía, por exemplo, o decisivo papel de
Frías Conde como impulsor e
mantedor, a carón doutros, do
Grupo Bilbao. Sabía tamén da presenza neste grupo
de
Viqui Veiguela, para min unha poeta excelente, de quen me dixeron unha vez:
“É que xa no instituto era capaz de converter en poesía os apuntes de
matemáticas”.
Pola contra, non tiña constancia ningunha da actividade en
Madrid de Luz Pozo e de Xavier Baixeras, nin do activismo de Crisanto
Veiguela.
No título do libro alúdese por separado á “conciencia
política” e a “literatura galega”. Eu creo que, en xeral, a relevancia dos
eonaviegos madrigalegos medra canto máis nos achegamos ó segundo aspecto, e é
máis escasa en relación co primeiro, aínda que a militancia política non é algo
alleo a todos
eles.
A análise de Ana Acuña remata co inicio deste século, pero
cando alguén revise coa mesma
minuciosidade os quince anos que van do mesmo, atopará seguramente máis
dinamismo có que a autora describe por volta do 2000, cun Grupo Bilbao avivado
e cun Xavier Frías máis hiperactivo ca nunca.
Ningún comentario:
Publicar un comentario