Estamos cansos de oír que un idioma está en consonancia coa realidade vital da sociedade á cal serve como vehículo de comunicación. Xa sabedes: iso de que os esquimós teñen non sei cantas palabras para representar os distintos tipos de neve ou as distintas tonalidades de branco, e todos eses casos semellantes que sempre se contan e que unhas veces son certos e outras non.
Seica iso vale tamén para os campos de concentración, onde as circunstancias eran tan brutais que acabarían provocando a necesidade dun idioma novo porque as palabras dun mundo libre non valen dentro dos valados de arame de picos. No medio de toda a barbarie que conta, son interesantes as pinceladas lingüísticas que Primo Levi introduce de vez en cando en Se isto é un home. Velaquí só un exemplo.
OUTUBRO DE 1944Sabemos o que quere dicir, porque estabamos aquí o inverno pasado, e os demais o aprenderano axiña. Quere dicir que, no curso destes meses, de outubro a abril, de cada dez de nós, morrerán sete. Quen non morra sufrirá minuto por minuto, día por día, durante todos os días: desde a mañá antes da alba ata a distribución da potaxe vespertina, deberá ter constantemente os músculos tensos, dar saltos primeiro sobre un pé e despois sobre o outro, dar palmadas debaixo dos brazos para resistir o frío. (…)
Do mesmo xeito que a nosa fame non é a sensación de quen perdeu unha comida, así o noso xeito de ter frío esixiría un nome particular. Dicimos «fame», dicimos «cansazo», «medo» e «dor», dicimos «inverno», e son outras cousas. Son palabras libres, creadas e empregadas por homes libres que vivían, gozando e sufrindo, nas súas casas. Se o Lager durase máis, unha nova linguaxe áspera nacería; e séntese necesidade dela para explicar o que é traballar todo o día ao vento, baixo cero, non levando encima máis que a camisa, os calzóns, a chaqueta e unhas pantaletas de tea, e, no corpo, debilidade e fame e conciencia do fin que se achega.(PRIMO LEVI: Se isto é un home)
E se nós deixamos perder o noso idioma coma se nada, ¿será que nin tan sequera temos realidade vital propia?
Ningún comentario:
Publicar un comentario