Selección galega

Como no Nadal vou descansar, escribo hoxe a pares e, por fin, sobre algo importante: o fútbol... ou se cadra a dignidade.

Este Nadal o goberno privounos dunha festa á que xa estabamos acostumados: a festa do fútbol galego. Era unha festa que o actual Secretario Xeral para o Deporte seica chegou a denominar “circo identitario”. Xa non fai falta buscar o pallaso principal.

Dando un paso máis no proceso de deconstrución do País que pasiño a pasiño están levando a cabo, prescinden da organización dos partidos da Selección Galega (masculina e feminina) porque seica non queren facer política co deporte.

Eu non sei se esa festa era ou non política, pero o que está claro é que non hai máis intencionalidade política en organizar o partido ca en non organizalo. O que deciden os políticos son sempre decisións políticas, sexa no sentido que sexa, que para iso están. Decisión política foi tamén a que, incumprindo a palabra, nos privou de ver coas cores da nosa selección os mellores tempos de Nacho, Otero, Fran, José Ramón, Marcos Vales, Michel Salgado e outros. O que eu lle pido a un político é que tome decisións políticas; non me vai vir facer a cama ou aspirar a casa, que diso xa me encargo eu. O que pasa é que algunhas decisións políticas, ademais diso, son parvadas.

Pero non era facer política que Nacho Novo, despois de xogar un partido pola mañá en Glasgow, collese un voo privado e estivese en Riazor á noitiña para enfrontarse a Irán. Non é facer política que moitos nenos e non nenos ilusionados o abordasen ó remate do partido para sacar fotos e pedirlle autógrafos. Non é facer política que Diego López, que tamén defende a española e non pasa nada, lle recordase ó mundo que se pode ser de Paradela e parar como poucos son capaces de facelo. Non é facer política que os nosos nenos vexan que podes ter orixe humilde e chegar alto. Non é facer política sacar unha foto con Arsenio ou con Fernando. Non é facer política que os ídolos sexan os nosos por un día, en tempos nos que en cada Telexornal hai que dicir algo do Real Madrid. Non é facer política que a nosa mocidade leve con orgullo unha camiseta con pintiñas azuis, chea de sinaturas de Trashorras, Viqueira, Chino Losada, Jonathan Pereira, Roberto, Álex Bergantiños, Iago Bouzón, Noguerol, Roberto Lago, Iago Falque, Diego Castro e tantos outros.

Iso non é facer política. Iso é meter no corpo a semente do amor ó deporte, á vida sá, da unión –tamén da unión norte-sur, da que tanto se fala ultimamente-. Porque o fútbol galego une, fai que medre o orgullo de ser o que somos, e digo eu que nada malo haberá niso. O orgullo propio non é incompatible con ser internacionais e gañar títulos, como moi ben sabe Pep, que é listo coma un allo.

Aplaudo o esforzo de Fernando Vázquez e dos siareiros galegos por resucitar a festa da selección galega. E se non poden xogar, gustaríame ver na grada os profesionais animando ós que saian ó campo o 26 en San Lázaro, para vergonza dos que nos roubaron a festa.