En 1983, no Parlamento de Galicia aprobábase a Lei de Normalización Lingüística sen ningún voto en contra de ningunha das forzas políticas representadas. O articulado desta lei é aburrido, coma todos os textos legais, pero eu teño lido máis dunha vez os debates que precederon a súa aprobación, segundo se recollen no diario de sesións e sempre gocei facéndoo. Lendo o que dixo cada un dos portavoces, parece que aquel día todos querían defender o galego con máis forza có opoñente.
Algúns anos despois aprobouse no Parlamento o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega. Tamén recibiu o voto favorable de todos os parlamentarios de todas as forzas políticas. É un texto longo e aburrido, pero necesario. Despois houbo cambio de goberno e os do mesmo partido que o impulsaran empezaron desde a oposición a darlle patadas nas pelotas en forma de valoración despectiva do que o Plan establece: o mínimo do 50% das materias en galego, as escolas infantís en galego, campañas para a galeguización das lápidas, avances no uso por parte da empresa privada, etc, etc. Os agresores foron collendo forza a base de mentiras oportunamente difundidas desde a casa e desde fóra. E chegamos onde chegamos.
Hai uns meses naceu Prolingua, aínda que non se deixou ver en persoa ata este sábado. Foi en Santiago. Prolingua nace para darlle vida a unha lingua que algúns se empeñan en que esmoreza. Impudicamente. Son os mesmos que mataron o Plan Xeral antes de que medrase e que agora lle botaron o ollo a unha Lei de Normalización Lingüística que ninguén cuestionara en décadas.
Igual ca na aprobación da LNL ou no PXNL, en Prolingua converxen forzas plurais, de todas as tendencias políticas, de todas as camadas sociais, guapos e feos, loiras e morenas, calvos e peludos, e incluso xente á que lle deron clase de galego en castelán en tempos de bilingüismo harmónico. Dá gusto ver agromar isto en tempos de emerxencia. Por iso é unha semente que debe medrar, que ten que medrar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario