Cando Tania merca conservas, o
primeiro que fai ó chegar con elas á casa é indicarme que non son ilegais. O
mesmo fai cando mercamos xuntos e se demora mirando con calma os andeis ateigados
de torres de latas en difícil equilibrio:
- Estou mirando que non sexan ilegais.
Non é que a miña filla estea
obsesionada con que os peixiños dean ou non a talla nin con que os moluscos
sexan “sen papeis” ou documentados. Ela chámalle conservas ilegais ás que teñen
a toponimia estragada na etiquetaxe do envase e legais ás que coidan este
aspecto. Faino porque sabe da miña negativa a mercar produtos de empresarios que
desprezan este asunto.
Acórdome de todo isto mentres
case rompo unha uña intentando abrir unha lata de mexillóns con abrefácil,
despois de pasalas negras para sacarlle a tapa a un bote de espárragos de
Navarra.
Vou ter que introducir novas condicións... ou facer tortilla
para a cea.
Ningún comentario:
Publicar un comentario