Tabernas

Nunha taberna do Corpiño

Volvín ó Corpiño. Non foi para felicitar o cura, a quen seica van nomear exorcista titulado, senón para comer os callos na taberna de enfronte á igrexa. Houbo un tempo no que ía con frecuencia os domingos pola mañá, pero cando tal un vese sen acompañantes, que algúns anos son moi cabróns.

A min gústanme eses bares-tenda onde un pode tomar un viño mentres mira para os paquetes de macarróns ó lado das botellas de vermú, ou para un almanaque coa imaxe da Virxe do Rosario colgado na parede a carón doutro cunha menos virxe sen hábito nin trapo de caste ningunha. Ás veces tamén os hai de gatiños ou de cadelos.

Gústanme eses establecementos, que sempre chamamos tabernas. Sendo eu pequeno na miña parroquia había oito: a de Dorinda, a do Caldeireiro, a de Pura, a de Castro, a do Capador, a de Cavado, a de Indalecio e a do Herdeiro. Claro que, sendo todas moi parecidas, algunhas tiñan a súa especialidade. Por exemplo, na de Dorinda botábanse timbas de alto nivel, na do Caldeireiro mirábase o correo, na de Cavado vendíanse fabas e xamóns e na de Indalecio comprábanse as caixas para os defuntos, que non estaban no estante ó lado das botellas de vermú pero estaban no cuberto do lado, que eu téñoas visto polo ventanuxo.

Hoxe só queda a do Caldeireiro, que deixou se ser bar para ser só tenda, e a de Castro, que deixou de ser tenda para ser só bar.

Portada de "Bares tienda en Asturias"

Non debe ser doado subsistir economicamente no rural con negocios así. É unha pena. Sería bo que, antes de que desaparezan, alguén con tempo, gana e capacidade se encargase de agasallarnos cunha publicación sobre as nosas tabernas do rural, os nosos bares-tenda, como David Fernández Moro fixo hai dez anos cos de Asturias.

Mellor aínda sería retrasar a súa agonía. Debería haber algún tipo de axudas para salvar as que se poida. Eu que sei..., poderían deixalas exentas de IBI, como seica fan cos bens da Igrexa, darlle unha axuda como as que lles conceden cada pouco ás concesionarias de autoestradas, a maiores, para que non deixen de ser millonarias, ou poñernos a todos unha multa como a que pagamos para o asunto ese do Castor ou para o canon dixital.

Tamén poderían ter unha axuda de política lingüística, porque eu no Corpiño pedín callos e unha cunca de viño, pero estou seguro de que se pedise un café con leite o taberneiro habíame servir un café con leite sen activar en ningún momento ese tradutor automático que lle instalan a case todos os camareiros do país e que fai que retruquen “un café con leche” cada vez que alguén llelo pide en galego. Tal como andan as cousas da lingua, non é mérito menor.