Historia da música en Galicia

Le temps s'en va...! Le temps s’en va...!, dicía Lois Pereiro con voz esmorecente no xa mítico recital do pub Moka. Non lle faltaba razón. Viñéronme á cabeza esas palabras mentres asistía á presentación en Lalín de Historia da Música en Galicia, de Lorena López Cobas. 

Aínda me parece que foi onte cando meu pai lle amañou ó seu un ghalpón no que el empezou a destripar os motores da maquinaria da vecindade. Tamén da miña Derbi, que pasou de vez en cando polo seu quirófano. Moitas veces, de camiño da miña casa, paraba alí só por conversar un pouco e observar como trataba de buscar a melodía exacta de cada pistón. Dedicáballe a cada peza o tempo que fixese falta, probando unha e outra vez, con paciencia infinda. De tanto velo traballar, acabei sendo capaz de desmontar e volver montar o motor da miña moto sen que me sobrasen pezas. Era bo mestre.

Un día meteume na man unha Bultaco de 500 que estivera resucitando.

- Pesa máis ca min. Se me cae encima esmágame. Non son quen de erguela.
- Ti dálle.

E deille. Subindo cara a Pelures sentinme aquel día coma un neno ó mando dun airbus. Que ben soaba!

El era novo e estaba cheo de ilusión. Non lembro se Lorena era pequeniña ou se aínda non nacera, pero o tempo pasou e hai uns días foi ela quen nos puxo diante a súa Historia da Música en Galicia. Todos saben que eu son musicalmente analfabeto e que só se me esforzo moito son quen de distinguir un pandeiro dunha trompeta, pero gocei co evento. Creo que non tanto polo que estaba oíndo durante a presentación, que tamén, como polo que estaba observando: conmoveume ata a melancolía o contraste entre a imaxe seria do pai, emocionado pero se cadra tristeiro, e a  perenne expresión de alegría na cara de Lorena, que non perdeu o sorriso nin ó debullar brillantemente as liñas mestras da historia da nosa música nin ó falarnos da súa traxedia persoal máis íntima.

Ó remate, mentres ela lle asinaba exemplares a unha unha ringleira de xente, o pai agardaba só, no fondo da sala.

- Hoxe fante esperar, Eulogio.
- Non importa. Para a miña filla teño todo o tempo que faga falta.

Outra lección do mestre.