Hai uns anos cheguei a unha vila galega xusto no momento no que comezaba unha manifestación, e uninme ó grupo. O nome do lugar é o de menos, porque a escena repetíase daquela por todo o país.Durante media hora, máis ou menos, percorremos varias rúas da vila. Abrindo o paso, unha pancarta con letras ben grandes: NON Á GUERRA. Eu non coñecía a case ninguén dos que me acompañaban, pero iso era o de menos. Sentía que era xente de ben.
Aínda así, debo recoñecer que me sorprendeu o remate da marcha: a comitiva parou de súpeto no medio dunha rúa, xirouse cara ó GADIS e comezou a berrar cousas que non reproduzo aquí porque non camparían en blog tan distinguido. Eu non sabía qué culpa tiña o GADIS da invasión de Iraq, por iso non comprendía aqueles berros alí, precisamente alí.
Entendín todo cando erguín os ollos ó primeiro andar, encima do GADIS, e vin pendurado da parede un rótulo cunha gaivota fraca.
Hai uns días estiven nun fermoso acto da xira-presentación de O canto do muecín, de Lois Diéguez e viñéronme á memoria aqueles días. É bo non esquecer.
Ningún comentario:
Publicar un comentario