Hoxe toca espir a Manuel María. É o tributo que hai que
pagar por ser merecente dun 17 de maio para si.
 |
| Portadas de exemplares de textos de Manuel María |
Ademais doutros de edición máis recente, eu teño
un exemplar da 1ª edición de Documentos personaes. Nel consta unha dedicatoria asinada
en Lugo en agosto de 1958.
As follas amarelas e medio arrancadas conservan os quince
poemas que compoñen o libro. A ironía do último, "Testamento", no que se prega non chorar
cando o Alcalde de turno se luza cun longo discurso na súa honra, ten un
engadido final, manuscrito a bolígrafo, no que se fai unha excepción con Saleta, autorizándoa a ela, só a ela, a derramar bágoas. Non teño a certeza de se o engadido é do autor ou da propia Saleta:
Inda que o aito sexa emocionante / non se lle permite a ninguén / derramar bágoas. /
A Saleta si...
 |
| Fragmento do poema "Testamento", cun engadido manuscrito |
Xa que escribo dende onde escribo, co Cantábrico aí ó lado, quero referirme tamén ó
poema “Gacetilla literaria”, onde o autor repasa a actualidade literaria do
país, con alusión a dous nomes ribadenses: Luz Pozo e Daniel Cortezón:
[...]
Cuña Novás hai tempo non pubrica./ Novoneyra metido no Caurel. / Cunqueiro, tan fino e inxenioso. / Fole anda a rematar unha novela. / Luz Pozo Garza está en Viveiro. / Os versos de Xohana Torres son moi bos. / Todo este trebello enriba dun./ Maside en Compostela. Otero Pedrayo / a falar longamente no café.Ferrín, Mourullo, Franco Grande, / López Nogueira, Lorenzo e Cortezón, / coa súa mocedade madura pro bandeira./
[...]
No medio do vello libro consérvase un recorte, con foto dun
Manuel María mozo, anunciando un acto de sinatura de exemplares, co gallo da
festa do libro.
 |
| Recorte de prensa anunciando un acto de Manuel María |
Teño tamén unha separata, con dedicatoria do 30 de
agosto do 58, do que, segundo parece foi o primeiro poema que Manuel María lle
dedicou a Saleta. Xa me teño referido a el neste blog e a cousa acabou incluso
tendo repercusión errónea que xa aclarei cun comentario no mesmo post.
 |
| Fragmento da separata do poema de Manuel María publicado en Papeles de Son Armadáns. |
Con todo, parece ser que o erro valeu para que na propia Fundación
Manuel María soubesen da presenza do autor en Papeles de Son Armadáns, así que
tampouco foi tempo perdido.
No medio da separata consérvase outro recorte da prensa de
Vigo, sen data, cunha entrevista na que o autor se mostra algo crítico coa
poesía da época: “Hay mucho versificador y poco poeta”. Pero da entrevista
interésame agora resaltar só o comezo:
- Fai constar que tu i-eu falamos en galego nesta conversa.
- Fago.
 |
| Entrevista a Manuel María no ano 1958 |
Despois, todo o texto está en castelán. Pasou en 1958. Se fose hoxe, 58 anos despois, con
algúns xornais galegos tería que empezar advertindo o mesmo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario